page0913

905

Spowiedź

ludźmi zasiadającemi na katedrze Mojżeszowej, odkrytem będzie przed obliczem świata całego. Tu odsłonią się na jaw bezecne stosunki, przykryte zwodniczym pozorem pobożności. Jeżeli zaś chcecie pogrześć w wiecznej niepamięci to pasmo nieprawości, śpieszcie zaraz wyznać je pokornie przed kapłanami: jestto wielka sztuka zatrzymania ich na zawsze w tajemnicy.” „Spowiedź, mówi święty Grzegorz nazyaneński, zmarły około r. 389, i unikanie grzechu, są doskonałemu środkami przeciw występkowi. Jednę z wielkich łask, o które prosić powinniśmy Pana Boga, jest poprawa nasza surowością spowiedzi.” Święty Cyrylli jerozolimski, zmarły r. 386, w pierwszej Katechezie, wzywa do wewnętrznego odnowienia się przez ćwiczenia pokuty i exomologezy czyli spowiedzi, nie tylko publicznej, ale prywatnej i szczegółowej, jak sam oświadcza temi wyraźnemi słowy: „Spowiadajcie się z grzechów, któreście popełnili, bądź mową, bądź uczynkiem, bądź we dnie, bądź nocną porą.” Wstydzisz się wyznać grzechów swoich, mówi święty Efrem, zmarły r. 379, rumień się raczej źeś je popełnił.” Święty Bazyli, zmarły r. 379, takiemiż przemawia słowy: „Trzeba koniecznie wyjawić swe grzechy tym, którzy otrzymali szafunek tajemnic boskich.” Laktancyjusz, Ojciec Kościoła, zmarły roku 325, wykłada w swoich Instytucyjach, co jest obrzezanie serca, któro podług niego, zależy na odcięciu grzechów przez spowiedź; wykazuje, że obrzezanie ciała, w Starym Zakonie, było tylko figurą tego obrzezania serca, które być powinno w użyciu między chrześcijanami. „Bog, mówion, ostrzega nas, abyśmy nie trzymali serca swego zamkniętego i zakrytego; to jest, abyśmy nie chowali w tajemnicy sumienia naszego żadnej zbrodni, narzuconej zasłoną skrytości. Takie jest obrzezanie serca, o którem mówią prorocy, a które Bóg przeniósł ze śmiertelnego ciała na dusze, która żyć będzie wiecznie. W rzeczy samej, Bóg który wiekuistą dobrocią swą, troszczy się pilnie o nasze prawdziwe życie i zbawienie nasze, wskazał nam pokutę w tern obrzezaniu duchownem, abyśmy odkrywszy do naga serce nasze, to jest wyspowiadawszy się z grzechów naszych, dla zadość uczynienia Panu Bogu, otrzymali od niego przebaczenie, którego on odmawia trwającym uporczywie w grzechu i tającym popełnione. Wiedzieć potrzeba, mówi jeszcze Laktancyjusz, że ten Kościół jest prawdziwy, w którym znajduje się spowiedź i pokuta, skutecznie lecząca grzechy i rany, na któ re ułomność ciała nas naraża.” Święty Atanazy, zmarły r. 373, tak się wyraża mówiąc o spowiedzi: „Poaobnie jak człowieka ochrzczonego przez kapłana oświeca Duch Święty; tak też kto się wyspowiadał ze swych grzechów w sakramencie pokuty, odbiera ich odpuszczenie przez kapłana.” Święty Cypryjan, zmarły r. 258, zganiwszy w księdze swojej de Lapsis, tych, którzy niechcieli czynić pokuty, mówi dalej: O ileż godniejszymi są pochwały ci, którzy cho-eiaż nie zawinili ofiarowaniem bałwanom lub braniem świadectw od urzędu, wszelako, ponieważ pomyślili tylko to uczynić, spowiadając się z tego kapłanom Boga, z żalem i prostotą, odkrywają tajemnicę sumienia swojego i zdejmują z duszy swej cięzai jej grzechów.” „Niech każdy, mówi on w innem miejscu tejże samej księgi, wyznaje swoje winy, dopóki jest jaszcze na tym świecie, gdy można przyjąć jego spowiedź, i kiedy rozgrzeszenie, które otrzyma od kapłanów, może być zatwierdzonem przez Pana. Przytoczymy jeszcze Orygenesa, zmarłego r. 253, i Tertulijana, zmarłego r. 245: „Patrzcie, mów pierwszy, czego naucza nas Pismo Święte: nie trzeba zata jać grzechu, któregoi dopuściliśmy się. Bo jak ci którzy cierpiąc z przepełnienia humorów, doświadczają ulgi, skoro się z nich oczyszczą; tak też grzesznik, wyznawszy swe nieprawości, odcina Korzeń przyczynie złego. Tylko ważną jest rzeezą trafny