scandjvutmp16701

103

powiedzi skądinąd dobrze mu znanych, wyrażę!, gdzie przystało, zdziwienie, radość lub ubolewanie, a wreszcie zwracał się do Pawia ze stereotypowem:

—    Rozpowiadaj! (Kapsie).

Milczenie. _>    „

^:— Imię,?

—    Paweł.

—* Patrzcie, zupełnie jakuckie ma imię, Bajbei! — dziwili się nieodmiennie.

—    Mama, tatia ?

—    Jest.

—    Daleko, czy blizko ?

Daleko.

—    Czyś ty bogaty, czy biedny ?

—    Czyś ty kupiec ?

—    Czyś ty pan ?

Dlaczego milczysz ?

Ty pewnie nie umiesz po jakucku ?

—    Dlaczego wciąż patrzysz na papier, a nie na świat i ludzi?

—    Sprzedaj tytuniu, sprzedaj herbaty, sprzedaj perkaLi, sprzedaj cośkolwiek. Nie chcesz ? No tak... podaruj.

Znużony całodzienną, natrętną indagacyą, Paweł pod koniec milczał wtedy nawet, gdy odgadywał treść zadawanych pytań. Wyręczał go znakomicie w tej potrzebie stary Tunguz, który, jako zaufany jego przyjaciel, opowiadał ciekawym nadzwyczaj malowniczo i drobiazgowo o pochodzeniu, przeszłością stanie obecnym nietylko majątku, ale duszy i zamia rów swego nowego „atasa“ *). Rodzice jego byli wielcy panowie, on sam też pan nie mały. Zna osobiście cesarza, gdyż służył u niego za robotnika.

*) ,At as^- — tak Jakuci nazywają najbliższych przyjąć!* ! Słowo to znaczy: „dziel sią“.