scandjvutmp17e01

121

—    Niedaleko! — roześmiał się Paweł.

—    No tak... my to nazywamy: we dworze.

—    A czyś ty żonaty ?

Ujbanczyk nie odpowiadał.

—    Czy masz kobietę? — powtórzył, myśląc, że chłopak nie rozumiał pytania. Ciemny rumieniec powlókł karjciastą twarz i odstające uszy Jakuta.

—    Albo co ?

—    Co on mówi ? — pytali ciekawie obecni, zauważywszy zmieszanie chłopaka.

—    Pyta, czy mam kobietę.

—    Tfuj! tyj! Babat! Tata ! — zagadały kobiety, a mężczyźni zezem spojrzeli na Pawła, który zrozumiał wreszcie, że znowu czemś wykroczył przeciwko zwyczajowi, i machnął ręką.

—    Ach, nie to... nie to ! Ja pytam, czy masz kobietę dlatego, że... jednem słowem, chcę wiedzieć, czy masz lub czy mógłbyś urządzić własne gospodarstwo? Wtedy jabym u ciebie zamieszkał. Tu mi niedobrze, przykrzy się, słowa niema do kogo powiedzieć.

—    Nie. Myśmy ludzie biedni — odrzekł pośpiesznie Ujbanczyk.

—    Co on mówi ? — pytał Andrzej.

—    On mówi, że niema do kogo słowa przemówić.

—    A książki ? Przecież on po całych dniach z niemi rozmawia i nikt mu nie przeszkadza, myślę... Zresztą, ty. teraz będziesz niekiedy przychodził, on do ciebie będzie chodził. Ty mieszkasz niedaleko, powiedz mu to.

- Co on mówi ? — pytał z kolei Paweł, ale Ujbanczyk milczał zamyślony.

—    Ech, nie! tak, od swego rozumu — odrzekł wreszcie. — A mieszkać u nas mógłbyś chyba w zi-