scandjvutmp18701

129

stwa, równości... słuchał ; a oczy płonęły mu gorączkowo.

—    A wszystko to, powiadasz, od tego, że chleb jecie ? — przerywał.

—    No, niezupełnie... ale i my byliśmy niegdyś ubogimi, jak wy łowcami i rybakami. — Tu Paweł w krótkich wyrazach próbował dać mu pojęcie o dziejach kultury ludów swojej ziemi ; o ich rozwoju, postępującym w miarę gromadzenia bogactw i zespalania sił, którego granic oznaczyć niepodobna.

—    Chyba, że niebieskie słońce prędzej zagaśnie, nim ludzkość zdoła swoje zapalić zakończył i wzruszony zaczął chodzić po izbie.

—    A my ? jakże my ? — bąknął Ujbanczyk po chwili milczenia. — Chciałbym ja pana o coś zapytać, ale się wstydzę...

—    Wstydzisz się ? — zapytał Paweł, zatrzymując się. — No i czegóż się wstydzisz ? — powtórzył, spoglądając z roztargnieniem na rozognioną twarz Jakuta. Chłopak milczał, a Paweł, zajęty włas-nemi myślami, nie ponowił Już więcej pytania.

W chacie wszyscy dawno już spali ; on długo jeszcze chodził po izbie, nie mogąc się uspokoić.

X.

W obuwiu, na piętach misternie wyszyłem Cienkiemi z żył rena nitkami ;

Ze skórą drobniutko na łydkach marszczoną,

I haftem jedwabnym na przodach goleni,

Z biodrami we wzory — z smukłemi biodrami I piersią pociętą na kratki równiutkie,

Z wpadliną grzbietową, kunsztownie wysłaną Błyszczącym podpuszkiem dzikusa.

Wpół ciała ubrany w dziwaczne zakręty

9

Xa kresach lasów.