scandjvutmpc101

179

Śpiew.

Marsz polonez (dla starszych dzieci).

1.    Dzieci maszerują parami w tempie poloneza naokoło sali, idą następnie środkiem.

2.    Rozchodzą się: jedna para w lewo, druga w prawo i zatrzymują się, gdy pierwsze pary staną w przeciwległym końcu sali.

3.    Pary, stojące po prawej stronie, podnoszą ręce i wolno posuwają się naprzód, a pary z lewej strony przechodzą pod połączonemi rękami. Gdy wszystkie pary przejdą, wtedy podnoszą ręce i przepuszczają pary idące naprzeciw.

4.    Wracają parami i stają na środku- sali, rozsuwają się i tworzą dwa szeregi, twarzą do siebie obrócone.

5.    Jeden szereg stoi na miejscu, drugi zbliża się doń, klaszcze w dłonie w takt śpiewu i następnie cofa się na swoje miejsce. W chwili cofania się drugi szereg postępuje naprzód, wykony wając te same ruchy, — to się powtarza kilka razy; następnie szeregi zbliżają się jednocześnie do siebie, dzieci się kłaniają, podają sobie ręce i maszerują naokoło sali.

10. Śpiew.

Jeżeli kto choć krótko obcował z dziećmi, nie mógł nie zauważyć, czem jest śpiew dla dziecka.

Małe, rozgrymaszone, słysząc śpiew piastunki, przestaje płakać, oczka nabierają blasku, zaczyna rączkami i nóżkami poruszać, nareszcie skakać albo też razem wyśpiewywać. To samo się dzieje w szkółce dziecięcej. Kiedy uwaga uczniów słabnie, kiedy zajęcia idą mniej ochoczo, wychowawczyni sama lub z dziećmi razem zanuci znaną piosenkę, a ta wprowadza je w wesoły nastrój i czyni je zdolnemi do dobrego wykonania w pozostałym czasie przeznaczonego zajęcia.

Śpiew przytem wyrabia w dziecku elastyczność płuc, wpływa na prawidłowość oddechu, rozwija muzykalne ucho. Śpiew jest środkiem wypowiedzenia uczuć w smutku

12*