Sponsorzy2B201

390

390

wszystko tchnie tajemniczym urokiem owej pełnej cudów przyrody, gdzie ludzie i żywioły zdaj-} się przeznaczonemu do nieustannego szczęścia. Poemat rozpoczyna się mistrzowskim obrazem obecnćj Greoyi:

:iv/óen ^bg niooq oiJsbnl

Kto na śmlertelnem oglądał posłanln,

Piękne oblicze zaraz po skonaniu,

Mm dzień przeminął, pierwszy dzień nicestwa,

Ostatni trudów 1 boiow męczeństwa;

Mm śmierć ostatniem przy ciśnieniem ręki,

Zgładziła rysy gdzie chronią się wdzięki;

¹ Kto pomni twarz tę anlelsko-łagodną Tak zlmno-plękną, tak smutnie pogodną;

Zda się w letargu zasypiać głęboko,

Zda się być żywą, gdyby nie to oko.

e wns nO iq al I

'Gdzie jnż nie świeci ni łza, ni namiętność,

f:blW //o rod 3 , łifoi.Tl

Gdzie mieszka zimna, wieczna obojętność,

I straszy widzów, i serca lm studzi,

I z oczu trupa wpada w serce indzl;

Gdyby nie wzrok ten, nim pierwszy dzień minie,

Nim ta godzina, w tćj jeszcze godzinie,

Śmierć tak łagodnie, nlewidumie władnie,

Ze jej ty raństwa nikt zrazu nie zgadnie.

Dziś do tej twarzy Grecy a podobna,

Martwa oddawna, lecz dotąd nadobna,

,u(flob ob og i -ńoj! Lqosnl,' cn

«s sdinoinn \ęaaxo}I óanJ * oomoq s pssoiqa :oianbfiiwoqo ^s:

ktśtżfaa⁴!

'gnę nu I iq o

-i s I

Jej widok ziębi, jej wdzięk do łez wzrusza,

Bo już piękności nie ożywia dnsza.

Jej wdzięk jest tylko nśmlech pozostały Na chwilę w nstach, co ducha oddały.

A jej rumieniec chorowita krasa,

Która na licach trupich nie zagasa :

Ostatni odbłysk zachodnich promieni,

Co się wokoło ruiny czerwieni;

Ostatnie czucie co żegna nadzieję;

Iskra niebiańska, która dotąd tleje,

Lecz Jnż swej miłej ziemi nie rozgrzeje

-oio oj'f i jl i '    •'-*'*i    - i '• <    tuj.aiilas w uT

Nadzwyczajny zapał znamionuje cały poemat; miłość i zemsta dwie równie straszne namiętności stanowię główną jego treść. Piękna Leila niewolnica z haremu Hassana, kocha młodego Giaura. Hassan przekonany o jej zdradzie, topi w morzu niewierną, a gdy w nielicznym orszaku jedzie szukać nowej małżonki, odbiera śmierć z ręki Giaura, jako zasłużoną karę za zbrodnię. Giaur odtąd trawi życie w ciężkićj pokucie, a w Jat wiele potem w chwili skonu odkrywa swą duszę obecnemu zakonnikowi i wyznaje zbrodnie obciążające jego przeszłość. Całość poematu jest zachwycająca, poeta

)