tpn 1 2214
1501

100

mieszkując, przyrzeczonej mu pomocy do odzyskania swego księstwa oczekiwał. Bolesław zakończywszy wojnę niemiecką, wyruszył nareszcie na Ruś, a lo nie w poszukiwaniu jakowych korzyści, ale w pomoc Jarosławowi, aby go na Iron osadzić. Jarosław zaś nie czekając na postępującego za nim z silnemi hufcami Bolesława, puścił się w dobrej nadziei zpolskiemi, przemyskiemi i węgierskiemi posiłkami naprzód, i zapędził się az pod Włodzimirz, lecz właśnie w tej chwili, kiedy chciał oblężenie tego miasta rozpocząć, przez dwóch ludzi w za-sadce ukrytych napadnięty i dzidami zakłuty został (1122). Stefan, król węgierski, będący osobiście na lej wyprawie, poprzysiągł z żalu za poległym przyjacielem, że śmierci jego zdobyciem miasta pomścić się musi, lecz od przedsięwzięcia tego od naczelników wojska swego odwiedziony do Węgier powrócił.

1119.

Włodzimirz II. (Monomach), ksże czerniechowski, zostający od czasu wygnania pomienionego Jarosława II. w posiadaniu kstwa halickiego, wzniósł wkrótce potęgę swoję do takiej wielkości, że go żaden z książąt ruskich więcej napastować nie śmiał. Z Bolesławem III. monarchą polskim, na Rusi w sprawie Jarosława zwycięzko postępującym, ugodę zawarłszy, odebrał jednocześnie od greckiego cesarza, Jana Dukas, okazałe poselstwo, które mu w darze pana swego na znak ich obopólnej równości insygnia godności cesarskiej u nóg złożyło. — Po ukończonej wojennej wyprawie do Krymu i po wzięciu Genueńczykom portowego ich miasta Kaffy, nakoniec po zniesieniu napadających na Ruś Polowców, zszedł Włodzimirz II. z tego świata, zostawiając państwo całe synowi Mści-sławowi, który takowe dla jakichsić przyczyn Włodzimirkowi, synowi Wołodara, kscia przemyskiego, dobrowolnie zaraz odstąpił.

1125.

Włodzimirko, także Wszewołodomir zwany, wkrótce po zgonie ojca (1126) i ziemią przemyską w posiadanie objął, przez co panem całej Rusi czerwonej, od Karpat i Sanu aż po ujście Seretu do Prutu, bez wszelkiej przyszkody uznany został. Przeniósłszy swą rezydencyę do Dzwinogrodu a potym do Halicza, zył ten książę w ciągłych zatargach z Bolesławem Krzywoustym, który nakoniec, w zamiarze wymuszenia pokoju na nim, ziemię halicka powtórnie najechał, lecz w bitwie pod Czerniejowem nad Dniestrem przez nieostrożność swego hetmana znaczną klęskę poniósł (1132). Równie też i Wszewołod Olgowicz, ksże kijowski, wraz z Połowcami często go napasty-wał (1144—46) i na zdobycie Halicza, Dzwinogrodu i innych warownych miast nadaremnie się kusił. Podobnież i jego następca, Izasław, nieprzestawał Halieza najeżdżać; ale mieszkańcy

i