scandjvutmp19901

147

nia dnia ubiegłego, gdy z kąta, z pośród gromady chichoczącej młodzieży wyleciał widocznie niezupełnie dobrowolnie młody Jakut i, potoczywszy się pod sam stół, stanął zadyszany z rękoma pokornie zwie-szonemi i wstydliwie spuszczonemi oczyma.

—    Czego ci trzeba ? — spytał Paweł, widząc, że nie odchodzi. Jakut coś zamruczał i niespokojnie

.jął skubać rosnące na twarzy włosy.

—    Brhoda! — kraknął z kąta udanym basem Foka. Paweł ciekawie spojrzał na stojącego przed nim chłopaka; zamyśleniem przyćmione jego oczy spotkały się na chwilę z pełnem wewnętrznej męki spojrzeniem krajowca.

—    Cóż ci trzeba? powiedz—powtórzył łagodnie.

Jakut zamruczał znowu coś niewyraźnie, z czego Paweł zrozumiał tylko słów kilka:

—    Doktór... Lekarstwo... Włosy...

—    Uch, zbereźniki!—oburzył się siedzący obok Ujbańczyk. — Co pan ich słucha! Im tylko wyśmiać człowieka! Wmówili w niego, żeś pan doktór, i prosi o lekarstwo na włosy.

—    A cóż mu one przeszkadzają ? — spytał Paweł, rumieniąc się, i mimowoli dotknął swojej młodej bródki.

—    Choć i przeszkadzają, ale niedużo... I więcej głupstwo —poważnie objaśnił uczony parobczak.

„Kozak", gdyż to był on, postał jeszcze chwilę, wreszcie westchnął, przeżegnał się, ukłonił niezręcznie i zabierał się do wyjścia.

Paweł przyjaźnie wyciągnął doń rękę i silnie go za nią uścisnął.

XI.

Śniegi stopniały i potokami spłynęły w niziny; znikły lody, schowawszy się w głąb ziemi pod mchy

10*