scandjvutmp20c01

207

207

wali. W następną niedzielę czekaj na mnie — dodał ciszej, pochylając się — może się urwę i przylecę. Pojedziemy nasze zboże oglądać, pewnie już dużo urosło. Serce coś mi się niepokoi... Tyś nię był ?

—    Nie, nie przyszło do głowy.

—    Nie chodź, czekaj na mnie ! Razem pójdziemy. A teraz do widzenia. Widzisz go, już się dwa razy obejrzał! Trzeba iść! Cóż, Niuster ? zbieraj się, przyjacielu !

Wyrostek leniwie przeciągnął śniade ramiona, cienkie, jak piszczele, i powstał.

—    A no, chodźmy.

Odeszli ciężkim krokiem spracowanych lddzi; za chwilę potrójnym brzękiem odezwały się kosy i zaszeleściła padająca trawa. Paweł podniósł się też i ruszył dalej.

Wszędzie znalazł to samo : wychudłe ramiona, zapadłe policzki, ruchy, zdradzające wyczerpanie, i... troskę, czy pogoda potrwa długo, czy dużo uda się jeszcze nakosić. Wszędzie witali go przyjaźnie, zaprzestawali na chwilę roboty, pytali o nowiny, o to, co porabia, czy prawda, że drwa rąbie i na co to robi ? Czy prawda, iż komin zatyka na noc kępą ? Kończyli zaś zwykle prośbą :

—    Tytuniu... herbaty... soli... mąki 1 — a gdy odmawiał, tłómacząc się, że nie ma, odpowiadali dobrodusznie :

- My wiemy... wiemy! Ale Jakut, jak zobaczy Rosyanina, nie może nie prosić, taki już nasz obyczaj. Ty się nie gniewaj! — i wracali do swoich zajęć, a on odchodził z uczuciem nieokreślonego niepokoju i zawstydzenia w duszy, jakie zwykle ogarnia człowieka, stojącego zdała od ogólnych trosk i pracy ogólnej. Cóż jednak miał począć ? Jakutem zostać nie mógł, bo to nikomu nie przyniosłoby korzyści.