scandjvutmp22f01

241

wość jego przybrała także dawny kierunek i rozpoczęły się znowu pytania:

— Z czego się robią filiżanki ?

— Z czego papier?

—    Żelazo ?

—    A proch?

—    A perkale ?

A każdej odpowiedzi towarzyszyły wykrzykniki!

—    Tak, tak! A jakże! Patrzcie państwo!

—-Ty, Ujbanczyk, zbyt łatwo się zniechęcasz. Jedna próba z jęczmieniem — próbował seryo pogadać z nim Paweł.

—    Kiedy bo nie to — przerwał mu chłopak z nietajoną przykrością. — Co tam jęczmień. Ale widzi pan, każdemu coś przeznaczone, ja o tern myślałem: myśmy Jakuci!...

—    Cóż z tego, żeście Jakuci? Z czasem wszystko odmienić się może i my...

—    Wtedy nas nie będzie. Cóż* nam z tego? Nie, już my Jakuci — upierał się chłopak.

Paweł w sporach z nim nie mógł używać tych argumentów, jakimi zwykle walczył z własnym fatalizmem; dał mu więc pokój i by go boleśnie nie ranić, unikał w rozmowie potrącań o ponętne obrazy lepszego życia.

W nim samym jednak obrazy te nie umierały ani na chwilę; im noce były dłuższe, zimno dotkliwsze, im bardziej otoczenie stawało się bezbarwnem, czczem, tern jaskrawiej i natrętniej występowały one przed oczyma jego wyobraźni, prześladując go we śnie i na jawie.

Dziwny zaiste widok musiał przedstawiać dla krajowców ten biało-licy, nizką temperaturą, brakiem światła i wrażeń przygnębiony człowiek, gdy w are-sztanckim kożuchu, w futrzanej czapce na głowie,

Na kresach lasów.

16