scandjvutmp22501

runku pozbawiała jego podróż wszelkiego sensu, gdyż . był to kierunek już znany i opisany wielekroć.

—    Nazad wrócić?! Niech sobie z głowy wybiją!... Niech nam dadzą większy konwój... Niech nam dadzą szwadron, pułk... ile chcą... Ale nie potośmy przyszli, aby wracać!... — wybuchnął wreszcie.

—    Rozumie się, panie baronie... Żadną miarą wracać

nie możemy. Zresztą to wybieg... Ja ich znam... Nie chcą i nam pozwolić poznać nowej drogi — odezwał się gorąco i tym razem szczerze topograf. — Poprostu nie chcą dopuścić, abyśmy poznali nową drogę do Chin!

Baron poczerwieniał.

—    Powiedz im, że mam pozwolenie od Bogdochana... od samego cesarza... Chuan-di... ¹) — dodał po chińsku dla zwiększenia wrażenia.

Chińczycy dzielili się krótkiemi, wstrzemięźliwemi uwagami, przypatrując uważnie baronowi, podczas gdy ten ciężko, powolnie wnikając w istotę rzeczy, gniewał się coraz bardziej.

Zapomniał o wszelkiej przyzwoitości.

Grube żyły nabrzmiały mu na karku i czole i aby lepiej gromić Siuja, odwrócił się prawie tyłem do mandarynów, którzy, usłyszawszy tytuł Chuan-di, zamienili znaczące spojrzenia.

Siuj tak się przeraził, że słowa rzec nie mógł, oczy przymknął, głowę wtulił w ramiona i zmartwiał do reszty. Daremnie krzyczał nań baron:

—    Powiedz im, powiedz... że nic z tego!

Tłumacz milczał jak zaklęty. Małych po chińsku mówić nie umiał.

48

1

Tytuł cesarza chińskiego.