scandjvutmp24001

Baron istotnie nie spał; nazajutrz wstał gniewny i zaraz urządził, według słów topografa — „hecę“. Przede-wszystkim polecił przewodnikom szukać postrzelonej wczoraj przez siebie antylopy i pochód do ich powrotu wstrzymał. Klęczały więc objuczone wielbłądy, zmrużywszy oczy i zaciąwszy boleśnie ruchliwe wargi; osiodłane konie dreptały niespokojnie na miejscu; mulnicy leżeli wyciągnięci na piasku obok swych zwierząt. Chińscy żołnierze wetknęli spisy w ziemię, siedli wiankiem dokoła, chroniąc ręce w szerokich rękawach przed chłodem poranku, i spoglądali obojętnie na cudzoziemców, na mulni-ków, wielbłądów i szary step... Było im wszystko jedno, co robić każą: termin ich służby nieprędko się kończył.

Słońce wznosiło się coraz wyżej i oświecało coraz jaskrawiej tę małą, żywą oazę. Przed niemi leżał step popielaty, nagi, nieobeszły, poza niemi — opuszczone pola i straszne, milczące wsie spalone.

Nikt, nawet baron, nie patrzał w tamtą stronę, ale czuli wszyscy grozę i czekali z niecierpliwością powrotu przewodników.

Ci wrócili nareszcie, lecz, rozumie się, bez antylopy.

—    Krew... wciąż sama krew, a zwierzęcia niema! — tłumaczył Małych ich opowiadanie.

—    Jak to? Przecież trafiłem! — dziwił się baron.

Małych ruszył ramionami i pośpieszył zniknąć z przed

oczu rozgniewanego naczelnika.

Karawana ruszyła i jednocześnie rozpoczęło się nieustanne poszukiwanie Dora:

—    Dor! Pójdź tu do nogi!... Gdzie Dor?! — krzyczał gniewnie baron.

Małych co chwila galopował w różne strony, aby odszukać psa, spełnić albo odwołać sprzeczne rozkazy. Fo-

75