scandjvutmp2f801

nieprzewidzianych wypadków i ruszył z bijącym sercem ku byłemu swemu domowi. Wstrzymali go.

—    A co... jeżeli pan... tam znajdzie... bokserów? Przecież stary przyłączył się do nich ?! — spytał ze współczuciem starszy urzędnik biura.

—    Cóż robić?... Niema innego wyjścia!... Również, jeżeli ona odmówi pomocy, zginęliśmy...

—    A czy one nie wydadzą nas ? Czy nie zawołają żołnierzy?! — wypytywał dyrektor.

—    Pan zapomina, że dziewczyna ta już raz uratowała nas... — posępnie odparł Brzeski.

—    Zapewne. Ale wtedy myśmy jeszcze nie zabili tylu jej rodaków!

—    Niech pan poradzi coś lepszego?!

—    Pójdźmy lepiej w górę rzeki, aż znajdziemy gdziekolwiek łódź!...

—    Możemy zajść bardzo daleko, a mimo to nic nie znaleźć... Nikt z nas nie zna dobrze brzegów i wiosek okolicznych. Znalazszy wreszcie łódź, będziemy musieli wracać i we dnie przepłynąć mimo miasta... Wszak droga nasza na południe, z prądem... O tym zaś, żeby się schować do następnej nocy w miejscowości tak zaludnionej jak tutejsza, trudno marzyć... W dodatku rano odkryją zapewne oblegający naszą nieobecność w fabryce...

—    Racja. Idźcie, śpieszcie się, Brzeski!... Ale... jeżeli nie wrócicie, co mamy czynić?!

—    Wtedy szukajcie łodzi, jak mówiliście przed chwilą, i przeprawiajcie się co rychlej na drugą stronę... Tam może znajdziecie jaki park lub las, gdzie we dnie można będzie się schować, gdyż z tej strony... nie wiem o innym prócz tego, ot, klasztornego...

—    A więc niech pan już... idzie... i wraca co prędzej!

254