0681

Ślepe kocięta i hipopotamy: zniszczenie starej gwardii 643

Ochroniarze byli bardzo zadowoleni: Stalin nigdy wcześniej nie dawał im wolnego. Zamknęli drzwi.

* * *

Około południa tej niedzieli ochroniarze czekali, aż „Gospodarz” wstanie, siedząc na wartowni połączonej z jego pokojami krytym korytarzem długości dwudziestu pięciu metrów. Ale przez całe popołudnie „nie było ruchu”. Zaczęli się niepokoić. Wreszcie, o 18.00, Stalin zapalił światło w małej jadalni. Najwyraźniej w końcu wstał. „Dzięki Bogu, pomyśleliśmy - wspominał Łozgaczow. - Wszystko w porządku”. Spodziewali się, że lada chwila ich wezwie. Ale nie zrobił tego.

Minęły dwie, trzy, cztery godziny, a Stalin się nie pojawiał. Ochroniarze niepokoili się coraz bardziej. Coś było nie tak. Pułkownik Starostin, dowódca zmiany, próbował przekonać Łozgaczowa, aby wszedł i sprawdził, co się dzieje. „Odparłem: «Jesteście starsi rangą, wy idźcie!»” - wspominał Łozgaczow.

-    Boję się - powiedział Starostin.

-    A myślicie, że kim ja jestem? Bohaterem? - odparł Łozgaczow. Nie tylko oni czekali: Chruszczów i inni spodziewali się wezwania na obiad. Ale nie doczekali się.