skanuj0020 bmp

•n iy. Opracowywanie potrzebnych materiałów

W praktyce najczęściej można obserwować skracanie nazw o wyrazy „wydawnictwo” lub „wydawniczy”, co być może nie jest korzystne dla wydawnictw o bardzo krótkiej nazwie, takich jak Liber, Comer, Temida 2. Iultneją wydawnictwa, których nazw skrócić w żaden sposób nie można, np. ,,Ais boni et aeąui”, i takie, których forma przeczy postulatowi zwięzłości, np towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas’\ Należy także jednakowo traktować wszystkie wydawnictwa uniwersytecki'^-, wskazując od razu nazwę uczelni, równocześnie skracając ją, np.

I IM( ’S, UG, UMK.

/. powyższych uwag wynika, że w różnych sytuacjach można prze-*1i/.rgać różnych zasad, ale istotne jest, aby w jednej pracy konsekwentnie posługiwać się jedną metodą. Nie można stosować różnych skrótów odnośnie do tego samego wydawnictwa czy wskazywać ich w różnych miejscach noty bibliograficznej. Dopuszczalne jest naśladowanie różnych Wzorów, ale raz wybrany sposób postępowania musi być uwzględniany W eiilcj pracy. Obecnie, kiedy zwyczaj wskazywania wydawcy przyjmu-|i* się bardzo powoli, najlepiej jest podawać najpierw miejsce wydania 1 lok, a następnie nazwę wydawnictwa.

I>. Korzystanie z wydawnictw ciągłych. Zauważyć należy, iż w notach bibliograficznych artykułów drukowanych w wydawnictwach periodycznych

nu- podaje się miejsca wydania i wydawcy, a jedynie tytuł, rok i numer czasopisma. Nazwę ujmujemy w cudzysłów, chyba że zamiast pełnego tytułu używamy powszechnie znanego skrótu, takiego jak PiP czy PiŻ, Numer cza-«ijustna zwykle podajemy po wskazaniu roku, tak jak w przykładzie:

M. Król, M. Zirk-Sadowski: Prawo Wspólnoty Europejsldej w aspek-i ir teoretycznym, RPEiS 1994, nr 4,

ule można też nieco inaczej i krócej:

M. Kulesza: Stan prac nad reformą administracji publicznej, „Salin u/ąd Terytorialny” 3/93.

Zupełnie inaczej postępujemy w odniesieniu do artykułów pras o wy cli, gil/.ic lepiej jest podać datę jego ukazania się niż numer, np.:

J.J. Wiatr; Eurosceptycy nad Wisłą, „Gazeta Wyborcza” t .»i XI 1998 r.

Najwięcej wątpliwości budzi pisanie not artykułów znajdujących się w zeszytach naukowych, które operują różnymi numerami i nazwami serii. W takich okolicznościach należy przyjąć pewne skróty, opuszczając niektóre informacje podane na stronie tytułowej. Na przykład zamiast: „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego MXII, Prace Prawnicze”, Zeszyt 138 możemy napisać tylko: ZN UJ, „Prace Prawnicze” 1988, z. 138, a zamiast: „Acta Universitatis Nicolai Copernici, Prawo XXVIII, Nauki Humanistyczno-Społeczne”, Zeszyt 205, Toruń 1990, można krócej: AUNC „Prawo” XXVIII, Toruń 1990, i podobnie zamiast: Acta Universitatis Lodziensis, Folia luridica 52, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 1992 do przyjęcia jest forma: AUŁ „Folia luridica” 52, Łódź 1992.

Potrzebę zredukowania nadmiernie rozbudowanej zawartej w tytule informacji dobrze widać w następującym przykładzie:

—    K. Żukowski: Ochrona wód morskich przed zanieczyszczeniem w polskim prawie administracyjnym (koncepcja badawczaj, „Zeszyty Naukowe Wydziału Prawa i Administracji, Prace Instytutu Administracji i Zarządzania 5-6, Studia Prawnoadministracyjne”, W 30-Iecie pracy naukowej Profesora dra Wacława Dawidowicza, Uniwersytet Gdański, Gdanslc 1982. Można go okroić do postaci: ZN UG „Prace Instytutu Administracji i Zarządzania” 5-6, Gdańsk 1982.

Informacja o wydawnictwach seryjnych i zeszytach naukowych powinna być jeszcze bardziej zwięzła, gdy tylko w jakimś numerze drukuje się pracę zbiorową o swoim własnym tytule lub monografię określonego autora. Oto przykłady:

—    T. Zieliński: Klauzule generalne w demokratycznym państwie prawnym (w:) Problemy prawa pracy. Księga poświęcona Zbigniewowi Salwie („Studia luridica” 23), UW 1992,

—    H. Rot: Wartości proceduralne tworzenia prawa. Studium legislacji porównawczej („Prawo” CXCVI), Uniwersytet Wrocławski 1992.

E. Glosy, recenzje i inne wypowiedzi o charakterze naukowym. O ile

zasadą ogólną jest niewskazywanie rodzaju opracowania, o tyle mniejsze prace należy traktować nieco inaczej. Chodzi zwłaszcza o te rodzaje publikacji, które ukazują się zwykle w odrębnych częściach czasopism naukowych. Na przykład w „Państwie i Prawie” w odrębnych działach publikowane są m.in. recenzje, sprawozdania, glosy do orzeczeń Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, a w „Przeglądzie Sejmowym” — dodatkowo jeszcze opinie i dokumenty. Przytoczmy przykłady: