skanuj0019 bmp

() IV. Opracowywanie potrzebnych materiałów

('zasem nazwisko jedynego autora umieszczane jest w książce po ty-ile. W takich sytuacjach powinniśmy odwrócić tę kolejność w nocie: njpierw wpisać nazwisko autora, a następnie tytuł publikacji.

U. Struktura informacji o tytule. Kłopoty mogą wystąpić także w od-Irsicniu do informacji o tytule. W tym paśmie bowiem zapisujemy fN/ystko to, co nie dotyczy autorów oraz wydawcy, a w sposób zasadni-ty określa dzieło. Chodzi m.in. o rozstrzygnięcie pytania, czy trzeba 'ukazywać cały tytuł, jeśli jest on rozbudowany, a także o to, czy poda-'itć inne informacje znajdujące się na stronie tytułowej, a objaśniające lumikter publikacji. Oto kilka przykładów:

W. Rozwadowski; Prawo rzymskie. Zarys wykładu wraz z wyborni źródeł,; Poznań 1992, „Ars boni et aeąui”,

Zagadnienia prawa konstytucyjnego. Księga pamiątkowa ku czci tufrsora Tadeusza Szymczaka, Łódź 1994, UŁ,

Prawo w okresie przemian ustrojowych. Z badań Instytutu Nauk równych PAN, Warszawa 1995, Wyd. „Scholar”,

Projekt Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w świetle badań na-D prawa konstytucyjnego, Materiał}' Konferencji, Gdańsk 7-9 marca W7 r., pod red. K. Działochy i A. Pułło, Gdańsk 1998, UG.

Dodatkowe informacje mogą też dotyczyć numeru kolejnego wydania Iłirgo dzieła, nazwiska tłumacza, nazwy serii wydawniczej, np.:

Z. Leoński: Materialne prawo administracyjne, wyd. 2, Warszawa WK. Wyd. C.H. Beck,

I [.J. Berman: Prawo i rewolucja. Kształtowanie się zachodniej tra-n:l< prawnej, przeł. S. Amsterdamski, Warszawa 1995, PWN,

Ustrój polityczny i gospodarczy współczesnej Polski, pod red.

I Nkrzydły, tom IV w serii „Społeczeństwo — demokracje — konsty-Lublin 1996, UMCS.

W praktyce — zwłaszcza w przypisach — często pomija się niektóre lim lulkowych informacji, m.in. numer wydania czy podtytuł. Pamiętaj-ii |rdnak, że nie należy ich opuszczać na fiszkach i w zestawieniach lllt'graficznych na końcu pracy dyplomowej.

Nieco inny problem, zwłaszcza dla niewprawionych autorów, stano-I podawanie informacji o opracowaniu zawartym w pracy zbiorowej. Iłiulmy podać oba tytuły, rozdzielić je bardzo ważnym przyimkiem „w:” Witym w nawiasie okrągłym lub kwadratowym, np.:

— Z. Lew-Starowicz: Intymność — publiczność [w:] Człowiek jako obywatel, pod red. M. Szyszkowskiej, Warszawa 1995, Instytut Studiów Politycznych PAN,

Na fiszce podobna informacja powinna być zapisana następująco:

Grawert R.

Prawodawstwo — między polityką a biurokracją [w:] Tworzenie prawa w demokratycznym państwie prawnym, pod red. H. Suchockiej

Warszawa 1992, Wyd. Sejmowe

C. Wskazywanie wydawcy. O potrzebie odnotowywania nazwy wydawnictwa mowa była już wcześniej. Teraz spróbujmy rozstrzygnąć kilka kwestii technicznych, dotyczących zwłaszcza skracania nazwy wydawnictwa, Powinniśmy ją skracać, jeśli tak postępuje sam wydawca lub skrót jest powszechnie znany. Chodzi o to, aby nota przedstawiała informację nie tylko pełną, ale także zwartą, skondensowaną, przejrzystą. Dlatego nazwę Społeczny Instytut Wydawniczy „Znak” możemy skrócić do samego wyrazu „Znak”, Zakład Narodowy im. Ossolińskich do powszeclmie znanego skrótu Ossolineum, Wydawnictwo „Książka i Wiedza” — do KiW.

Nieco bardziej kłopotliwe jest skracanie nazw stosunkowo niedawno powstałych wydawnictw, których nazwy nie sąjeszcze powszechnie znane. Czy można np. zamiast: Dom Wydawniczy „Elipsa” pisać tylko „Elipsa”, zamiast: Dom Wydawniczy ABC —■ „ABC”, zamiast: Wydawnictwo Adam Marszałek — tylko A. Marszałek, zamiast: Kantor Wydawniczy ZAKAMYCZE — pisać tylko ostatni wyraz, i podobnie wobec Oficyny Wydawniczej VERBA, Wydawnictwa Al fme, Wydawnictwa Naukowego „Scholar” i wielu innych. Kłopot dodatkowy w tym jeszcze, że w nazwach wydawnictw bardzo różnie operuje się cudzysłowem i wielką literą.