Skan59

48 IV. Opracowywanie potrzebnych materiałów

Znacznie rzadziej osobę redaktora eksponuje się w miejscu tradycyjnie przeznaczonym dla autora. Jeśli się to robi, to z dopiskiem w nawiasie „red.”:

—    J. Boć (red.): Prawo administracyjne, Wrocław 1998, „Kolonia Limited”.

Spotkać też można prace zbiorowe bez jakichkolwiek nazwisk na stronie tytułowej:

—    Główne kultury prawne współczesnego świata, Warszawa 1995, PWN.

Z najbardziej kłopotliwą sytuacją mamy do czynienia, kiedy wydawca na stronie tytułowej umieszcza nie tylko nazwisko redaktora naukowego, ale i autorów poszczególnych części. Na dodatek nie zawsze w tym samym miejscu i określonym porządku. Zilustrujmy to dwoma przykładami:

—    G. Bieniek, A. Hopfer, Z. Marmaj, E. Mzyk, R. Zróbek: Komentarz do ustawy o gospodarce nieruchomościami, t. I, pod red. G. Bieńka, Warszawa-Zielona Góra 1998, Zachodnie Centrum Organizacji,

—    Z. Witkowski (red.), J. Galster, B. Gronowska, W. Szyszkowski: Prawo konstytucyjne, Toruń 1998, TNOiK „Dom Organizatora”.

W oby tych przypadkach można poprzestać tylko na wskazaniu osoby redaktora w tym miejscu, w którym to czyni wydawca. Zbyt duża liczba autorów, kiedy książka nie ma redaktora naukowego, może w skrajnych przypadkach skłonić do ograniczenia tej informacji do pierwszego nazwiska z dodaniem „j in.” lub „et ai^,\ stosownie do językowej konwencji przyjętej w całej pracy, np.:

—    J. Bardach i in.: Dzieje Sejmu polskiego, Warszawa 1993, Wyd. Sejmowe.

Wymienienie wszystkich siedmiu autorów tego dzieła uczyniłoby notę mało przejrzystą i dlatego wystarczy, jeśli pełna informacja o autorach znajdzie się tyko w „fiszkowej bazie danych”, ewentualnie także w wykazie literatury, znajdującym się na końcu pracy dyplomowej.

Zdarza się, że na fiszkach dotyczących prac zbiorowych nie ma żadnego nazwiska w górnym paśmie informacyjnym. Wówczas możemy umieścić w nim pierwszy wy raz tytułu, który przejmuje funkcje wyrazu hasłowego. Oto przykład:

Vademecum...

Vademecum pracowników administracji publicznej (samorządowej oraz rządowej), wyd. 2

Katowice 1998, Wydawnictwo Administracji Publicznej

Czasem nazwisko jedynego autora umieszczane jest w książce po tytule. W takich sytuacjach powinniśmy odwrócić tę kolejność w nocie: najpierw wpisać nazwisko autora, a następnie tytuł publikacji.

B. Struktura informacji o tytule. Kłopoty mogą wystąpić także w odniesieniu do informacji o tytule. W tym paśmie bowiem zapisujemy wszystko to, co nie dotyczy autorów oraz wydawcy, a w sposób zasadniczy określa dzieło. Chodzi m.in. o rozstrzygnięcie pytania, czy trzeba wskazywać cały tytuł, jeśli jest on rozbudowany, a także o to, czy podawać inne informacje znajdujące się na stronie tytułowej, a objaśniające charakter publikacji. Oto kilka przykładów:

—    W. Rozwadowski: Prawo rzymskie. Zarys wykładu wraz z wyborem źródeł, Poznań 1992, „Ars boni et aeąui”,

—    Zagadnienia prawa konstytucyjnego. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Tadeusza Szymczaka, Łódź 1994, UŁ,

—    Prawo w okresie przemian ustrojowych. Z badań Instytutu Nauk Prawnych PAN, Warszawa 1995, Wyd. „Scholar”,

—    Projekt Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w świetle badań nauki prawa konstytucyjnego, Materiały Konferencji, Gdańsk 7-9 marca 1997 r., pod redakcją K. Działochy i A. Pułło, Gdańsk 1998, UG.

Dodatkowe informacje mogą też dotyczyć numeru kolejnego wydania danego dzieła, nazwiska tłumacza, nazwy serii wydawniczej, np.:

—    Z. Leoński: Materialne prawo administracyjne, wyd. 2, Warszawa 1998, Wyd. C.H. Beck,

—    H.J. Berman: Prawo i rewolucja. Kształtowanie się zachodniej tradycji prawnej, przeł. S. Amsterdamski, Warszawa 1995, PWN,

—    Ustrój polityczny i gospodarczy współczesnej Polski, pod red. W. Skrzydly, tom IV w serii „Społeczeństwo — demokracje — konstytucje”, Lublin 1996, UMCS.