Na ogół przyjmuje się, że wokół wykonanego wyrobiska górniczego, w wyniku ustalania się równowagi wtórnej, można w początkowej fazie wyróżnić sprężysty stan naprężeń, w obrębie którego z kolei założyć zależność liniową między naprężeniami i odkształceniami.
W końcowej fazie stabilizacji stanu równowagi wokół wyrobiska należy liczyć się z występowaniem kruchego zniszczenia górotworu. Pomiędzy tymi stanami wyróżnia się stany pośrednie, w których występuje częściowe spękanie i odprężenie górotworu, a podstawowa zależność naprężeń od odkształceń jest zależnością krzywoliniową.
Sposób w jaki przebiega proces ustalania się wtórnego stanu równowagi, jego prędkość i rozmiar efektów czy też zasięg faz jest na ogół zróżnicowany, w zależności od budowy górotworu.
Bezpośrednimi przyczynami, które mogą prowadzić do utraty stateczności wyrobisk górniczych, jest:
1) nadmierna koncentracja naprężeń:
• ściskających w ociosach,
• rozciągających w stropie,
• ścinających w miejscach ostrego załamania konturów wyrobiska (w narożach),
• w obudowie, będąca wynikiem znacznego obciążenia obudowy ciśnieniem górotworu,
2) zmiana parametrów wytrzymałościowych skał, np. w wyniku ich wietrzenia lub zawilgocenia.
Wystąpienie któregoś z wymienionych czynników spowodowane-może być:
• ‘ pozostawieniem wyrobiska bez obudowy w warunkach, w których
obudowa ta jest niezbędna dla utrzymania trwałej stateczności wyrobiska,
• niewłaściwym wyborem kształtu i wielkości przekroju poprzecznego wyrobiska,
• niewłaściwym doborem obudowy,
• błędami w wykonaniu właściwie zaprojektowanej obudowy,
• szkodliwym wpływem sąsiednich wyrobisk,
• szkodliwym wpływem wyżej lub niżej zalegających resztek pokładów lub filarów,
• nagłymi zmianami warunków wodnych lub termicznych w górotworze otaczającym wyrobisko,
• szkodliwym wpływem zjawisk dynamicznych zachodzących w górotworze (wstrząsy, tąpnięcia, wybuchy lub wyrzuty gazów i skał),
• nagłymi zmianami stosunków wodnych w górotworze o budowie ziarnisto-spoistej i ziamisto-sypkiej.