IMGh09

Dyrektor nic zgodził się z żadni) propozycją. Jeżeli zaistniało typowe sztubackie wykroczeń raz pierwszy, to jeśli nie usunie się jego przyczyn, może stać się zaraźliwym przykładem dla inJJ klas. co w szkole z taką reputacją byłoby podwójnie szkodliwe. Mogłoby zniweczyć rezuJb cierpliwej pracy całego grona. Rzecz nie w surowej karze, ale w tym. kogo ukarać. Ukarać ii^ inspiratorów. Trzeba przeprowadzić śledztwo, wykryć prowodyrów i surowo ich ukarać. p_0/. stałych, w zależności od stopnia winy. karać lżej. a przynajmniej kilku nie ukarać w ogóle. Tą zostanie rozbita solidarność w złym. Do wyszukania winnych wciągnąć rodziców.

Przedstawiciel Samorządu nie mówił nic.

Przedstawiony tu opis ma prostą formę słowną. W zależności od tematu gn warto posługiwać się opisem sytuacyjnym złożonym ze schematów, urywków filmów, szkiców itp.

Następnie formułuje się polecenia.

1.    Uzupełnij i oceń kolejno argumentację wszystkich dyskutantów.

2.    Jaką decyzję powinna podjąć Rada Pedagogiczna?

3.    Jakie były przypuszczalne powody ucieczki?

4.    Co doradzić nauczycielowi geografii?

5.    Czy przedstawiciel Samorządu powinien zabrać głos? Jeśli tak, to jakie powinien prezentować stanowisko?

Nim uczniowie przystąpią do pracy nad poleceniami, należy poświęcić trochę czasu na dodatkowe informacje o sytuacji, których mogą potrzebować uczestnicy gry. Odpowiedzi udziela nauczyciel, zgodnie z własną koncepcją lekcji i wyobraźnią.

Pracę nad poleceniami można prowadzić całą klasą, punkt po punkcie, albo przekazać do pracy w grupach. Po seansie pracy grupowej musi nastąpić zebranie jej wyników na forum klasy. Polecenia są wygodne jako forma pracy domowej: uczniowie w domu na piśmie odpowiadają na polecenia, a ewentualna dyskusja zostaje przeniesiona na następną lekcję.

Grę sytuacyjną zawsze kończy omówienie, w trakcie którego nauczyciel ocenia pracę uczniów i zbiera wiadomości z całej gry, żeby uzyskać pełne (na ile to możliwe) rozwiązanie problemu i systematycznie ująć wszystkie komplikacje i ograniczenia.

Gra sytuacyjna jest niewątpliwie modelem poznawanej rzeczywistości, jest to jednak model statyczny, uczniowie bowiem raczej analizują jego wstępną zawartość treściową, niż dodają nowe właściwości.

4. METODA BIOGRAFICZNA

Ta bardzo atrakcyjna metoda, niezbyt trudna do przygotowania dla nauczyciela, ale wymagająca sporo pracy przygotowawczej od uczniów, jest prawie w ogóle nie stosowana w szkolnictwie ogólnokształcącym. Nadaje si? zresztą tylko do kilku przedmiotów, choć można sobie wyobrazić, że czyniąc podstawą gry biografię wielkiego uczonego pomysłowy nauczyciel mógłby posłużyć się nią nawet na lekcjach biologii albo fizyki.

Metodę biograficzną stosowano do kształcenia kadr kierowniczych- Jfl

dowód bierze się z wydziałów zarządzania w amerykańskich uniwersytetach. Kiedy nauka zarządzania stawiała dopiero pierwsze kroki, jej przedstawiciele sikali takich metod przekazywania umiejętności kierowniczych, do jakich „_auka zarządzania dorosła. Ponieważ nie dysponowała jeszcze ogromem sformalizowanej wiedzy, jak to jest dzisiaj, zawierzono studiowaniu przykładów -dziejów karier i sposobów pracy wielkich kierowników gospodarki.

Studiując ich życiorysy, adepci zarządzania mieli przejąć od swoich modeli bardzo subtelne i niełatwe do wychwycenia i zbadania cechy osoby, intelektu i postępowania, a które znacznie prościej, nawet ich nie nazywając, spostrzec w czyimś postępowaniu.

Ta, rzekłoby się, wychowawcza siła metody biograficznej nie jest do pogardzenia w pracy szkolnej, w której wciąż jeszcze — choć z kiepskim skutkiem, bo i wykonanie bywa marne — próbuje się podsuwać młodzieży wzory osobowe. Ale przede wszystkim grę biograficzną warto stosować do opanowania materiału nauczania w warstwie poznawczej, tych zwykłych haseł programowych.

Gra biograficzna stoi pomiędzy grą sytuacyjną a symulacją. Zbliża się do metody sytuacyjnej, gdyż czyjaś biografia jest jakby opisem sytuacyjnym, a wyciąganie z niej wniosków po to, żeby wykorzystać je w rozwiązywaniu fikcyjnych problemów, przybliża do gier symulacyjnych. Gracze mogą odstępować od danych zawartych w biografii, co dynamizuje sytuację i czyni z niej model, na którego przekształcenia mają wpływ uczniowie.

W grze biograficznej szczególnej pieczołowitości wymaga faza przygotowawcza. Zawiera ona kilka złożonych czynności:

1.    Wybór postaci, której życiorys posłuży do poznania szerszego obiektu: nie sama postać i jej życie jest poznawaną rzeczywistością, ale sprawy, które można poznać z perspektywy życiorysu jednego człowieka. Tak więc historię Komisji Edukacji Narodowej można poznać z perspektywy biografii Hugona Kołłątaja. Rewolucję Październikową można pod wieloma względami poznać głębiej niż z akademickiego podręcznika dzięki rozegraniu gry biograficznej wykorzystującej biografię Włodzimierza Lenina. Kto wie, czy życiorys Alberta Einsteina nie byłby kluczem do rzetelnego poznania działu fizyki, a Ludwika Pasteura — działu biologii?

2.    Zebranie materiałów, które powinny zawierać przynajmniej jedno, dość krótkie opracowanie życiorysu wybranej osoby, jedną szeroką biografię i materiały dodatkowe dotyczące wybranych spraw z życia bohatera gry, które będą potrzebne ze względu na cel gry.

3.    Określenie tematyki gry. Sporządzenie zestawu pytań i problemów, na które gra ma przynieść odpowiedź.

4.    Przygotowanie zestawu pytań (przypominających polecenia z gry sytuacyjnej) odpowiadających pytaniom i problemom wyliczonym w punkcie 3. Pytania te mają np. taki kształt:

— jakimi racjami kierował się bohater gry, podejmując daną decyzję? (mowa tu o faktach i decyzjach, które rzeczywiście zaszły i które uczniowie Poznali dzięki dostarczonym im materiałom).

189