jak wyleczyłem dziecko z dysleksji0005

gody duszą podwórkowego towarzystwa. Koledzy i koleżanki już od zawsze ciągnęli do niego jak ćmy do światła, a on znakomicie sprawdzał się w przywódczych rolach. Dominik - mimo wątłej postury i jak na swój wiek niskiego wzrostu - miał w sobie iskrę i charyzmę. Zawsze tryskał mnóstwem pomysłów, co wyraźnie imponowało jego rówieśnikom. Cechy te na pewno bardzo mu pomagały w borykaniu się z dysleksją, ponieważ dzięki temu szkołę zawsze bardzo lubił. Jeśli nawet od strony „naukowej” nie wszystko wychodziło mu tak jak chciał, lubił chodzić do budy ze względów czysto towarzyskich.

Nie był to więc przypadek beznadziejny. Na szczęście! Wprost przeciwnie. Chłopak był rzutki, sprytny, inteligentny (iloraz inteligencji na poziomie 130), ale - paradoksalnie - przez to jego dyslektyczne deficyty irytowały jeszcze bardziej. Ile razy myślałem: „Gdyby nie ta głupia dysleksją... to kto wie, co mogłoby z niego wyrosnąć”... Pocieszenie, że i Edison, i Andersen, i Rodin, a nawet uhonorowany literacką Nagrodą Nobla Churchill też byli dyslektykami, jakoś nie trafiało mi do przekonania. Bo może geniusze potrafią radzić sobie z dysleksją i przerzucają ponad nią most własnej genialności, ale co z pozostałymi? Mnie bowiem chodziło o coś całkiem innego. O to, żeby moje dziecko było szczęśliwym, dobrze rozwijającym się, w pełni zrealizowanym człowiekiem. Nikim ani niczym więcej (to przecież i tak bardzo dużo!). I... i tym bardziej chciałem mu pomóc.

I znów zasiadaliśmy nad zeszytem do ćwiczenia ortografii i... już po kilkunastu minutach było oczywiste, że naprawdę, wbrew najlepszym chęciom, nie tędy droga, że tym razem także - podobnie jak niezliczoną ilość razy poprzednio — poniesiemy sromotną klęskę!

Nie tędy droga. To przekonanie stawało się coraz bardziej oczywiste. Dla Dominika nawet chyba jeszcze bardziej niż dla mnie.

- Tato, w ten sposób ja się tego nigdy nie nauczę - słyszałem. - Jeśli chcesz, żebym lepiej pisał, jeśli chcesz mi pomóc, musisz znaleźć jakiś lepszy sposób!

20

Biblioteka Zdrowego Człowieka

Rysował z dużą dojrzałością, pozwalającą przypuszczać, że właśnie w tym kierunku pójdzie jego przyszły rozwój

r Zgoda.

Ale jaki?

i On z bezbłędną, typową dla dziecka intuicją, znajdował swoje sposoby, sposoby na życie, a właściwie - przeżycie. Na przykład - przepięknie malował. Rysował i dobierał kolory z niezwykli dojrzałością, pozwalającą przypuszczać, iż właśnie w tym kierunku pójdzie jego przyszły rozwój. Także znakomicie grał w szachy, co znalazło odzwierciedlenie w całej kolekcji dyplomów, które przynosił z najrozmaitszych turniejów młodzieżowych. Doskonale wyżywał się też na lekcjach wychowania fizycznego, grając w piłkę nożną i unihokeja, biegając na średnich dystansach i trenując dżudo, przez co szybko zyskał opinię „najsprawniejszego dziecka w szkole”. Na równi z polskim zna w mowie jeszcze jeden język - hiszpański — choć akurat w tym wypadku jego zasługa jest stosunkowo niewielka, ponieważ jego mama to rodowita Peru wianka, więc w domu rozmawia z nim właśnie po hiszpańsku.

21

Jak wyleczyłem dziecka z dysleksji