PC060188

PRZEDMOWA

Ludzie, którzy ważyli się mówić o przyrodzie jako

0    przedmiocie dostatecznie zbadanym, wszystko jedno czy kierowała nimi zbytnia pewność siebie, czy też próżność

1    szkol ar s<k i zwyczaj, wyrządzili filozofii i naukom bardzo wielką szkodę. W miarę tego bowiem, jak udawało im się wzbudzać zaiifanie do siebie, przyczyniali się do stłumienia i przerwania dalszych badań. Przez własną też sprawność nie przynieśli tyle korzyści, ile szkody wyrządzili przez to, że sprawność innych ludzi psuli i niweczyli. Gi zaś, oo na przeoiwną wkroczyli drogę i twierdzili, że niczego w ogóle wiedzieć nie można — dochodząc do takiego poglądu już to z niechęci do dawnych sofistów, już też z powodu chwiejnośoi umysłu albo nawet z pewnego nadmiaru uczoooaci — niewątpliwie przytoczyli na to racje, których nie należy lekceważyć; jednak swojego zdania nie wywiedli z prawdziwych zasad i dając s,ię unieść jakiejś przesadnej gorliwości, posunęli się za daleko. Natomiast dawniejsi spośród Greków (których pisma zaginęły) zajęli rozważniej stanowisko pośrednie między chełpliwym wypowiadaniem twierdzeń a rozpaczliwą akata-łepsją⁸.

Zbyt często wprawdzie skarżyli sii ę oni na trudności w prowadzeniu badań i >na ciemności, w jakich pogrążone są rzeczy, i gryząc niejako wędzidło dawali wyraz swej niecierpliwości, przecież wie zaprzestali dociekać podje*