nia dyskwalifikuje je jako ćwiczenie korekcyjne. Najbardziej pożądane są takie ćwiczenia. które wymuszają utrzymanie pozycji skorygowanej — ćwiczenia, których nie można wykonać inaczej niż poprawnie.
Dobierając ćwiczenia należy również uwzględnić wiek ćwiczących. W grupach dzieci młodszych powinna dominować zabawowa i zadaniowa forma ćwiczeń, a u młodzieży — forma ścisła. Ćwiczenia powinny być także akceptowane przez dzieci. Jest to szczególnie ważne w ćwiczeniach, w których może występować ból (np. ćwiczenia rozciągające mięśnie piersiowe). Dziecko uprzedzone i przygotowane na wystąpienie bólu łatwiej go zniesie. Ćwiczenia powinny być również możliwe do wykonania. Nie można np. żądać od dziecka przyjęcia pozycji skorygowanej, gdy ma ono jeszcze przykurczone mięśnie uniemożliwiające osiągnięcie tej pozycji.
pogłębiać wady,
— powodować utraty korekcji,
— korygując wadę w jednym odcinku, powodować wadliwego ustawienia innego odcinka ciała.
— powodować przemęczenia ćwiczącego.
Stosując ćwiczenia w parach należy je tak dobierać, aby oddziaływały one korekcyjnie na obu ćwiczących. Jeżeli nie jest to możliwe, należy przestrzegać zasady, by ćwiczenia nie powodowały pogłębienia wady u żadnego z ćwiczących. W ćwiczeniach tych należy również pamiętać o konieczności zmiany ról w parze.
Obciążenie może być dawkowane czasem trwania ćwiczenia, liczbą powtórzeń lub wielkością zastosowanego obciążenia dodatkowego. Głównym kryterium doboru obciążenia w gimnastyce korekcyjnej jest możliwość wykonania przez dziecko ćwiczenia z zachowaniem pozycji skorygowanej. Wielkość obciążenia należy zawsze dobierać indywidualnie. Musi ono uwzględniać wiek i siłę ćwiczącego oraz — przede wszystkim — możliwość utrzymania pozycji skorygowanej. Stosowanie zbyt dużego obciążenia powoduje wzmacnianie mięśni w nieprawidłowym ułożeniu i wpływa na utrwalanie wady.
Stosowanie przyborów i przyrządów w ćwiczeniach korekcyjnych pozwala:
— uatrakcyjnić zajęcia.
16