Zasady Wykładni Prawa L Morawski8

■ ■ Zasady wykładni prawa

1960/98, LEX 47297), gdy uznaje za niedopuszczalną wykładnię autentyczną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dokonaną przez Radę Gminy, ponieważ wykładnia ta pozostawała w wyraźnej sprzeczności z literalnym brzmieniem tekstu planu.

W żadnym natomiast przypadku za wiążącą wykładnię autentyczną nie mogą być uważane jakiekolwiek nieoficjalne opinie zawarte w różnego rodzaju materiałach przygotowawczych takich jak sprawozdania z obrad Sejmu, czy innych instytucji uchwalających akty normatywne, a także sprawozdania różnego rodzaju komisji legislacyjnych lub innego rodzaju instytucji biorących udział w przygotowaniu aktów normatywnych (por. postanowienie SN z 28 stycznia 1993 r. (WZ 214/92, OSNKW 1993/7-8/53). W pełni więc należy zgodzić się z następującym wywodem SN, który odnosi się do projektu aktu ustawodawczego: „Zawarte [...] w takich dokumentach roboczych organu ustawodawczego stwierdzenia co najwyżej ilustrują zamiary legislacyjne ustawodawcy, a więc niewątpliwie zawierają takie informacje, które mogą pomocniczo służyć do wyjaśnienia znaczenia tego terminu. Niemniej jednak nie są one ostatecznym i przesądzającym argumentem. Z chwilą bowiem uchwalenia ustawy i wejścia jej w życie de-cydujące znaczenie ma przede wszystkim jej tekst” i w tym sensie ten typ wykładni autentycznej „może mieć jedynie charakter pomocniczy dla organu orzekającego w sprawie, w żadnym jednakże przypadku nie jest wiążąca go na tyle, by determinować sposób odczytania danej normy” (postanowienie SN z dnia 8 listopada 2006 r., II KK 83/2006, OSNwSK 2006/1/2114).

Tym bardziej za wiążącą wykładnię autentyczną nie mogą być uznane jakiekolwiek prywatne enuncjacje organów lub osób biorących udział w procesach legislacyjnych, na przykład dokonane w środkach masowego przekazu. Mówimy o tym, ponieważ zdarza się, że także tego rodzaju opiniom przypisuje się status wykładni autentycznej. Z taką sytuacją mamy na przykład do czynienia w postanowieniach SN z 3 lipca 1992 r. (II KRN 90/92, OSNKW 1992/9-10/74) i z 18 września 1992 r. (II KRN 116/92, OSNKW 1992/11-12/79). W tym ostatnim orzeczeniu SN uznał zawarte w stenogramach z obrad Sejmu stwierdzenie, że Sejm odrzucił wniosek mniejszości, by ustawą z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, objąć również orzeczenia organów sowieckich, za wykładnię autentyczną wspomnianej ustawy. Podobnie, charakter jedynie nieoficjalnej wykładni autentycznej ma oczywiście również

mmm 38 * ■ *