lastscan1

Agnieszka Mikołajczuk

Rozdział 1

O KOMUNIKACJI JĘZYKOWEJ

Komunikacja to zapożyczenie z łaciny, w której rzeczownik communicatio oznaczał ‘wymianę, łączność', a spokrewniony z nim przymiotnik communis nazywał cechy: ‘wspólny, powszechny’. Słownik wyrazów obcych PWN (Warszawa 1991) przypisuje komunikacji w języku polskim trzy znaczenia: „I. ruch polegający na utrzymaniu łączności między odległymi od siebie miejscami, odbywający się środkami lokomocji na drogach lądowych, wodnych i szlakach powietrznych; drogi, szlaki i środki lokomocji służące do utrzymywania tej łączności; przewoż.enic ludzi i ładunków. 2. połączenie, możliwość przedostania się z jednego pomieszczenia do drugiego, z jednego pobliskiego miejsca do drugiego. 1. porozumiewanie się, przekazywanie myśli, udzielanie wiadomości; łączność".

1.1. Komunikacja językowa jako jeden z rodzajów komunikacji

-4

Władysław Kopaliński w Słowniku wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych wywodzi słowo komunikacja (oraz wyrazy mu pokrewne: komunikat, komunikatywny, komunikować, ale też komuna, komunalny, komunał, komunizm i komunia, komunikant) z łacińskiego czasownika commu-nicare ‘dzielić, brać udział’, który pochodzi od przymiotnika communis ‘wspólny, powszechny, ogólny, pospolity’. U samych źródeł wszelkiej komunikacji leży więc zasada wspólnotowości, dzielenia się z innymi doświadczeniami, refleksjami, wizją s'wiata. Można zatem powiedzieć, że celem wszelkiej komunikacji jest spowodowanie, aby jej uczestnicy „podzielali” pewne myśli, emocje, spostrzeżenia, przejawy woli, a sama komunikacja to proces przekazywania owych myśli, emocji, spostrzeżeń,