P1100702 (2)

Łj,,.    zbiorowych”, ich swoiście psychoanalityczne

IpP.W^ętywsnie po to, by z rozproszonego żywiołu \    nowe wizje-mity. W zakresie zaś formal-

\    studia J. Nowakowskiego wskazują na ana-

między symultaniczną konstrukcją wydarzeń ■^Kftataataeh Wyspiańskiego a prozą eksperymen-^w* * filmem ekspresjonistycznym. f jak każde wielkie zjawisko w kulturze artystycznej tak i dramaturgia Wyspiańskiego natrafiała na ppór, sprzecijw, drwinę. Nie tyle komentarze Spali fowitóa tu się liczą, bo ich zaplecze było politycz-natury. Z innego już jednak brzegu atakował Wyspiańskiego Karol Irzykowski, którego draż-^{W szcze}S^^ⁿ°ści bezkrytyczne uwielbianie stylu r ^ ^■Wyspiańskiego i szukanie w aforyzmach z Wesela ^^r^^zwo^^en^^a wartości intelektualnych. Irzykow-i    wyprzedził Gombrowicza, dla którego Wyspiań-

|ski oznaczał koturn, nudę, patos inscenizacyjny, ■hemat pustej i sztucznej liturgii narodcńvej, zaściankowość i dekoracyjność bez perspektyw ogólnoludzkich.

■ Z jednej więc strony teza prekursorstwa, z drugiej antyteza kabotynizmu. Z jednej strony padają Jajbardziej awangardowe nazwiska jako elementy fcocjacyjne paralel: Claudel, Pirandello, Thornton pilder, Kafka, Eisenstein, Genet, Ionesco, Beckett, pitkacy. Jean Fabre omawiając Achilleis, przywo-jje Giraudoux i Sartre’a. Z drugiej strony przypuszcza się atak na niedbały język, mętną ideologię, fcą kompozycja* Niezależnie jednak od głosów sti-