Picture27

— Tak — powiedział — herbata, d-obrze, postaw. -Tylko pomóż mi się umyć i zmień mi koszulę.

Iwan Eiciz zaczął się myć. Odpoczywając chwilami, wymył ręce, -twarz, oczyścił zęby, zaczął się czesać i popatrzył w lustro.

Przestraszył się, szczególnie tego, że włosy tak' płasko przylegały do bladego czoła.

Kiedy mu zmieniano koszulę, wiedział, że przerazi się jeszcze bardziej na widok swojego ciała, nie patrzył więc na nie-. Ale wnet skończyło się wszystko. Włożył szlafrok, okrył się pledem i zasiadł do herbaty w fotelu. Przez chwiilę czuł się odświeżony, ale zaledwie zaczął pić herbatę, znowu poczuł ten sam smak w ustach, ten sam .ból. Z wysiłkiem dopił herbatę i położył się wyciągając nogi. Położył się i kazał wyjść Piotrowi.

Wciąż to samo. To błyśnie kropla nadziei, to wzburzy się morze rozpaczy, i wciąż boli, wciąż boli, wciąż męka4 rwciąż to samo. Samotność jest nie: do wytrzymania, chce się kogoś wołać, ale wiadomo z góry, że jeżeli ktoś przyjdzie, będzie jeszcze gorzej. „Żeby choć znowu trochę morfiny, trochę ulgi. Powiem mu, temu doktorowi, żeby jeszcze coś wymyślił. Tak jest niemożliwie, niemożliwie.”

Godzina, dwie godziny tak mija.. Ale oto rozlega się dzwonek w przedpokoju. Rzeczywiście, to doktor, świeży, tęgi, tłusty, wesoły, z takim wyrazem twarzy, że niby to pan się czegoś tam przestraszył, a my wszystko zaraz doprowadzimy do porządku. Doktor wie, że ten wyraz twarzy tu się nie nadaje, ale nałożył go n.a siebie raz na zawsze i nie może go już zdjąć, jak człowiek, który od rana włożył frak i odbywa wizyty.

Doktor dziarsko, pocieszająco zaciera ręce.

.. — Zimny jestem. Mróz potężny. Zaraz się ogrzeję — powiada takim tonem, jak gdyby tylko należało trochę poczekać, aż on się zagrzeje, a wszystko się .naprawi.

—    No i co? Jak?

Iwan Ilicz czuje, że doktor ma ochotę spytać: „Jak tam interesiki?” Ale ponieważ i on czuje, że tak nie można, więc powiada: — Jak pan spędził noc, panie sędzio?

Iwan Ilicz patrzy na doktora pytająco:

„Czyż nigdy się nie powstydzisz swoich łgarstw?” Ale doktor nie chce zrozumieć tego pytania.

Więc Iwan Mioz mówi:

— — Wciąż tak' okropnie! Ból nie przechodzi, nie ustępuje. Żeby choć trochę ulgi!

—    Tak, wy, chorzy, zawsze .jesteście tacy sami. Teraz chyba już się ogrzałem; nawet tak ściśle wszystkiego przestrzegająca Praskowia Fiodorowna nie miałaby nic przeciwko mojej temperaturze. No, jak się pan miewa? — i 'doktor ściska mu rękę.

Zaniechawszy swej poprzedniej żartobiiwości, doktor poczyna z poważną miiną badać chorego, puls, temperaturę, zaczynają' się opukiwania, osłuchiwania.

Iwan licz wie doskonale, że wszystko to jest bzdura i czyste oszukaństwo, ale kiedy doktor ukląkłszy wyciąga się nad nim, przykładając ucho to wyżej, to niżej, i z najpoważniejszym wyrazem twarzy wyczynia nad nim rozmaite gimnastyczne ewolucje, Iwan Ilicz. poddaje siię temu,, jak dawniej poddawał się mowom adwokatów, wtedy nawet, kiedy doskonale wiedział, że blagują i dlaczego blagują.

Kiedy doktor, klęcząc na kanapie, jeszcze coś tak wystukiwał, opukiwał, w'drzwiach zaszeleściła jedwabna suknia Praskowii Fiodarowny i słychać było, jak