skanuj0007 (262)

rowi, że mimo iż już wtedy założył, że są to ciała państwa Hitlerów, dopiero później powiedziano mu, że tak właśnie było. To oświadczenie jest zdumiewające, ponieważ Lingę jest jedyną osobą wymienianą przez naocznych świadków jako ta, która niosła ciało Hitlera schodami w górę do ogrodów Kancelarii Rzeszy.

Guensche, z którym Schreiber rozmawiał tuż po upadku reżymu, okazał się jeszcze bardziej rozmowny. Tak jak Lingę przyznał, że nigdy nie widział zwłok Hitlera, i dodał enigmatyczny komentarz: „Wszystkie te sprawy zostały wykonane bez nas”.³⁰

Te dane potwierdza generał Helmuth Weidling, który 4 stycznia 1946 roku oświadczył władzom sowieckim: „Po trafieniu do niewoli rozmawiałem z SS-Gruppenfuehrerem Rattenhuberem i SS-Sturmbannfuehrerem Guenschem, którzy stwierdzili, że nie znają żadnych szczegółów związanych ze śmiercią Hitlera”.³¹

Na podstawie relacji Schreibera i Weidlinga można uważać za pewne, że ani Guensche, ani Lingę, dwie ostoje legendy o samobójstwie Hitlera, ani też Mohnke lub Rattenhuber nie mieli nic wspólnego ze śmiercią Hitlera ani nic o niej nie wiedzieli. Zasadne wydaje się przypuszczenie, że ten, kto wiedział coś pewnego o tym, co stało się z Hitlerem, nigdy nic nie powiedział publicznie na ten temat. Wewnętrzny krąg Hitlera w Berlinie nic nie wiedział na temat jego losu, a historie, jakie opowiadali publicznie po roku 1945 (Kempka i Karnau) i od roku 1955 (Lingę i Guensche), to wyłącznie kłamstwa. Albo wpisywali się w historię, albo, co wydaje się bardziej prawdopodobne, wygłosili pod naciskiem tych, którzy ich pojmali, oświadczenia mające uwiarygodnić opowieść o samobójstwie Hitlera. Przypuszczalnie wygłoszenie tych oświadczeń było warunkiem uwolnienia Lingego i Gu-enschego z sowieckiej niewoli w roku 1955.0

ciąg dalszy w następnym numerze

0 autorze:

Giordan Smith jest niezależnym badaczem, którego główną dziedziną zainteresowania jest współczesna historia Niemiec. Mieszka na stałe w Sydney w Australii. Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej [e-mail].

Przełożył Jerzy FlorcząkoWski

Przypisy:

1.    Andrew Roberts, wstęp do książki: V. K. Winogradów i inni (pod red.), Hitler’s Death: Russia’s Last Great Secretfrom the Files ofthe KGB (Śmierć Hitlera - ostatnia z wielkich tajemnic Rosji z archiwów KGB), Chaucer Press, Londyn, 2005, str. 11.

2.    Hugh Thomas, The Murderof Adolf Hitler: The Truth about the Bodies in the Berlin Bunker (Zamordowanie Adolfa Hitlera - prawda o dalach z berlińskiego bunkra), St Martin’s Press, Nowy Jork, 1996.

3.    „Hitler’s Finał Enigma Solved” („Ostatnia zagadka Hitlera rozwiązana”)”, The Sunday Times, Wielka Brytania, 24 października 1999 roku: „Chociaż nie dopuszczono go do kości, Perrier dokonał analizy rosyjskich dokumentów archiwalnych i zdjęć, które mogły pomóc mu w identyfikacji szczątków”; www.fpp.co.uk/ Hitler/docs/death/CorpselD.html.

4.    www.museumofhoaxes.com/hoax/Hoaxipedia/Piltdown_Man.

5.    D. Marchetti i inni, „The death of Adolf Hitler - forensic aspects” („Śmierć Hitlera - aspekty ekspertyz sądowych”), Journal of Forensic Sciences, wrzesień 2005, 50(5), Streszczenie; http://jo-urnalsip.astm.org/JOURNALS/FORENSIC/PAGES/5060.htm.

6.    Dr Mark Benecke, kryminolog sądowy związany z niemiecką policją, utrzymuje, że rosyjski archiwista państwowy nieoczekiwanie pokazał mu w roku 2002 fragmenty czaszki, jednak nie pobrał próbek do testu DNA. Twierdzi, że nie zrobił tego tylko dlatego, że akurat nie miał przy sobie sterylnego wiertła. To przypuszczalnie jedna z najsprytniejszych historii tuszowania naszych czasów, ponieważ gdyby drowi Benecke pokazano fragmenty czaszki na podstawie wcześniejszego uzgodnienia, wówczas nie miałby wymówki usprawiedliwiającej niepobranie próbki do testu DNA. www.benecke.com/images/hitler_express.jpg.

7.    Hitler’s Death (Śmierć Hitlera), str. 210-211.

8.    Hugh R. Trevor-Roper, The Last Days of Hitler (Ostatnie dni Hitlera), Macmillan, Nowy Jork, 1947.

9.    Hugh R. Trevor-Roper, The Last Days..., str. 202. Raport z przesłuchania Mansfelda, które zostało przeprowadzone w amerykańskim ośrodku w Bremie, znajduje się pod adresem www.tbr-news.org/Archives/a039.htm.

10.    Skrót od Reichssicherheitsdienst (Służba Bezpieczeństwa Rzeszy) - formacja odpowiedzialna początkowo za bezpieczeństwo Adolfa Hitlera, a w późniejszym okresie także innych osobistości Rzeszy. - Przyp. tłum.

11.    Hitleris Death (Śmierć Hitlera), str. 72.

12.    Tamże, str. 72.

13.    Tamże, str. 79.

14.    Tamże, str. 196.

15.    Hrabia Folke Bernadotte, Slutet. Mina humanitara fórhan-dlingar i Tyskland varen 1945 och deras politiska fóljder (Koniec - moje humanitarne negocjacje w Niemczech w roku 1945 i ich polityczne konsekwencje), Wydawnictwo Norstedts, Sztokholm, 1945.

16.    Na przykład New Castle News z 16 czerwca 1945 roku i Leth-bridge Herald z 16 czerwca 1945 roku.

17.    Horace R. Hansen, Witness to Barbarism (Świadek barbarzyństwa), Thousand Pinetree Press, St Paul, 2002, str. x; wwwl. umn.edu/humanrts/edumat/witness/wtb_first.pdf.

18.    www.nizkor.org/ftp.cgi/imt/nca/nca-06/nca-06-3735-ps (tłumaczenie dokumentu 3735-PS).

19.    Agencja TASS, „Report on the Evidence of Hitler’s Death” („Raport w sprawie dowodów na śmierć Hitlera”), 21 czerwca 1945 roku, w: Hitler’s Death (Śmierć Hitlera), str. 283-285.

20.    Hitler’s Death (Śmierć Hitlera), str. 283-284.

21.    Daniel De Luce, „Saw Bodies of Hitler, Braun Burn, Says Guard” („Widział spalenie ciał Hitlera i Braun, twierdzi gwardzista”), Globe & Mail, 21 czerwca 1945 roku; http://collections.cmli-sations.ca/warclip/objects/common/webmedia.php?irn=5091401.

22.    Tamże.

23.    Hitleris Death (ŚmierćHitlera), str. 61-62. Zapis przesłuchania dra Haase i kilku innych ocalałych z bunkra osób potwierdza, że dr Kunz był w bunkrze w okresie, w którym doszło do opisywanych tu wydarzeń. Niestety, wersja przesłuchania dra Haase zamieszczona w książce Hitler’s Death (str. 82-86) nie zawiera informacji dotyczących Adolfa i Ewy Hitler.

24.    www.nizkor.org/ftp.cgi/imt/nca/nca-06/nca-06-3735-ps.

25.    Herbert Moore i James W. Barrett, Who Killed Hitler? The Complete Story ofHow Death Came to Der Fuehrer and Eva Braun (Kto zabił Hitlera ? Pełna historia tego, jak śmierć przyszła po Fuehre-ra i Ewę Braun), The Booktab Press, Nowy Jork, 1947.

26.    Oakland Tribune, 1 września 1947 roku, str. C-3.

27.    www.tbrnews.org/Archives/a039.htm.

28.    Hitler’s Death (Śmierć Hitlera), str. 24.

29.    Mimo to w zeznaniu przed władzami sowieckimi, datowanymi na 18 maja 1945 roku, Mohnke pisze: „Osobiście nie widziałem zwłok Fuehrera i nie wiem, co się z nimi stało”. Hitleris Death (Śmierć Hitlera), str. 178.

30.    „Persons Who Should Know Are Not Certain Hitler Died in Berlin Bunker” („Osoby, które powinny coś wiedzieć, nie są pewne, czy Hitler zginął w berlińskim bunkrze”), Long Beach Press-Telegram, Kalifornia, 10 stycznia 1949 roku, str. B-12. Osobiście uważam, że słowo „nas” oznacza osobisty personel Hitlera.

31.    Hitleris Death (Śmierć Hitlera), str. 238.

40 • NEXUS

MARZEC-KWIECIEŃ 2008