Formy komunikowania werbalnego
forma ustna
Daje komunikującym się znacznie większe możliwości ekspresji uczuć i myśli, albowiem proces przekazu zostaje dodatkowo wzmocniony przez środki komunikowania niewerbalnego. Komunikowanie ustne stwarza dogodniejsze warunki do nawiązania kontaktów komunikacyjnych na poziomie fatycznym, jest także bardziej skuteczne na poziomie instrumentalnym i afektywnym. Stosowane w bezpośrednim sposobie porozumiewania, pozwala na ukierunkowanie, sugerowanie, a także na natychmiastową reakcję uczestniczących stron, czyli na sprzężenie zwrotne. Komunikowanie werbalne może jednak stwarzać pewne trudności. Obok problemów związanych z dekodowaniem przekazu na poziomie semantycznym, mogą wystąpić inne bariery, wynikające z działań komunikacyjnych, stosownych przez uczestników procesu. Zaliczamy do nich:
• polaryzację, czyli tendencję do wyrażania skrajnych opinii;
• etykietowanie, czyli widzenie problemów przez ich nazywanie, a nie analizowanie;
• mieszanie faktów i wniosków, traktowanie wniosków na równi z rzeczywistymi faktami;
• przesadną pewność siebie, a więc przypisywanie sobie cech eksperta znającego się na wszystkich problemach;
• statyczną ocenę, czyli brak umiejętności weryfikacji opinii dotyczących nieustannie zmieniających się elementów rzeczywistości;
• klasyfikowanie ludzi i zdarzeń, brak umiejętności odróżniania i przypisywanie im tych samych cech i kategoryzowanie1.
Forma pisemna
Ten rodzaj komunikowania werbalnego znacznie częściej ma charakter formalny niż nieformalny. Stosowany jest praktycznie na wszystkich poziomach procesu porozumiewania się ludzi. W komunikowaniu interpersonalnym forma ta przyjmuje np. postać listu klasycznego lub e-mailowego, faksu, teleksu, w komunikowaniu instytucjonalnym, politycznym i publicznym są to wszystkie oficjalne pisma, jak polecenie, rozkaz, instrukcja działania, akty prawne, rozporządzenia, decyzje, postanowienia, itp., a na poziomie masowym - media drukowane i strony internetowe. Zaletą komunikatu pisemnego jest jego trwałość, a także możliwość starannego przygotowania, wadą - jego formalny i zamknięty charakter oraz brak możliwości wytwarzania bezpośredniego sprzężenia zwrotnego.
2.2.3.2. Komunikowanie niewerbalne (analogowe)
Żaden z teoretyków komunikowania nie ma dzisiaj wątpliwości co do wagi komunikowania niewerbalnego, różnice dotyczą jedynie stopnia jego ważności. Niektórzy autorzy sugerują, że 35% procesu komunikowania interpersonalnego kre-
W. Głodowski (1994), Komunikowanie interpersonalne, Warszawa: BPil MON, s. 36-44.