SNC00471

__ 2.1. Istota procesu komunikowania międzyludzkiego 63

Melvin DeFleur określił komunikowanie jako:

AKT, który jest środkiem, poprzez który są wyrażane normy grupowe, sprawowana kontrola społeczna, przydzielane role, osiągana koordynacja wysiłków.

Dla Rudolpha Verderbera komunikowanie jest:

transakcyjnym procesem KREOWANIA ZNACZENIA przez jego uczestników, zarówno na poziomie interpersonalnym, jak i publicznym.

Garth Jowett i Victoria 0’Donnell mówią o komunikowaniu, jako o SYTUACJI, w której jednostka A mówi do jednostki B o X.

Jeszcze inne definicje wskazują, że komunikowanie jest: reakcją organizmu na bodziec; przekazem informacji, idei, emocji; wywołaniem odpowiedzi za pomocą symboli werbalnych i niewerbalnych; tworzeniem wspólnych pojęć, opinii, wierzeń.

M. Mrozowski zwraca uwagę, że komunikowanie¹

nie jest stanem czy sytuacją, ale nieprzerwaną ludzką działalnością -PRAKTYKĄ SPOŁECZNĄ, w której jednostki biorą udział świadomie, po to, aby osiągnąć wyznaczony przez siebie cel.

Zaprezentowane definicje nie są w opozycji do siebie. Podkreślają, że komunikowanie jest procesem, interakcją, wymianą, nieprzerwanym działaniem, a ich wielość wynika z różnego podejścia do tego zjawiska i eksponowania innych elementów.

KOMUNIKOWANIE SPOŁECZNE TO

•    PROCES porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji.

•    Jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideami.

•    W zależności od poziomu komunikowania proces obejmuje swym zasięgiem różną liczbę jednostek.

•    Realizowany jest przy użyciu wielu środków.

•    Wywołuje określone skutki.

Komunikowanie się ludzi jest przede wszystkim procesem, na który składają mniejsze fragmenty, zdarzenia, sekwencje będące wytworem aktywności biorących um udział jednostek. Te pojedyncze sekwencje procesu, które mogą być np. poje-iczą wypowiedzią lub zachowaniem niewerbalnym jednego z uczestników, nazywa-

1

M. Mrozowski (2001), Media masowe, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Aspra-Jr., s. 16.