87529 SNC00469

2.1. Istota procesu komunikowania międzyludzkiego

2.1.1. Etymologia terminu komunikowanie

Pojęcie „komunikowanie” pochodzi od łacińskiego czasownika communico, com-, municare (uczynić wspólnym, połączyć; udzielić komuś wiadomości, naradzać się) i rzeczownika communio (wspólność, poczucie łączności). Sam termin commumcation, począt-; >j kowo w brzmieniu łacińskim, a następnie wchłonięty przez języki nowożytne, pojawił się w XIV w. i oznaczał „wejście we wspólnotę, utrzymywanie z kimś stosunków”. Do XVI w. pojęcie to funkcjonowało w znaczeniu „komunia, uczestnictwo, dzielenie się”. Dopiero w XVI w. nadano mu drugie znaczenie - „transmisja, przekaz”, co wiązało się z rozwojem poczty i dróg. To właśnie rozumienie nabrało szczególnej wagi w XIX i XX w. ze względu na pojawienie się i dynamiczny rozwój środków technicznych słu-■ żących do:

•    przemieszczania ludzi i przedmiotów w przestrzeni, jak pociąg, a następnie samochód i samolot;

•    przekazu informacji na odległość, jak telegraf, telefon, radio, telewizja, a potem Internet i nowe media.

Ten podwójny sens słowa „komunikowanie” zachował się do chwili obecnej. Dla jednych oznacza sposób porozumiewania się, innym kojarzy się z transportem. W języku polskim stosowane są dwa pojęcia „komunikacja” - któremu przypisuje się oba znaczenia oraz „komunikowanie” - które wiąże się z porozumiewaniem się ludzi.

Komunikowanie jest pojęciem bardzo pojemnym. W szerokim rozumieniu odnosi się je do całej przyrody ożywionej - do świata roślin, zwierząt i ludzi. W tym ujęciu komunikowanie jest procesem transmisji wszelkich informacji biologicznych. Pojawia się tam, gdzie bodziec fizyczny lub chemiczny może wywołać reakcję, a więc nawet na poziomie komórki. Badaczy nauk społecznych interesuje inne, znacznie węższe podejście, które możemy nazwać orientacją humanistyczną lub społeczną. W takim rozumieniu komunikowanie ogranicza się do zjawisk porozumiewania się ludzi - jedynymi istotami żyjącymi zdolnymi do myślenia, świadomego tworzenia