SNC00479

2.1. istota procesu komunikowania mteP/ylud/kiago ę<j

uymi jednostkami, grupami, spoiw znoś* iatni czy narodami. Mo/r ona tak/r iMn/u kiwać swojej odrębności.

Funkcja integracyjna, czasami określana także jako funkcja korelacyjna, odnosi się do tworzenia więzi między jednostkami i społecznośćiami, w wyniku (/ego j,_f) wstaje pewien ład społeczny. Dzięki tej funkcji możliwe jest koordynowanie aktywności społecznej jednostek i grup, uczestnictwo w procesach vk jali/acyjnych. Podejrno-wane są wspólne działania w celu osiągnięcia porozumienia.

Funkcja mobilizacyjna opisywana jest najczęściej w kontekście jednokierunkowych procesów propagandowych i perswazyjnych, jednakże należy pamiętać, że ,ó tywizacja i pobudzanie do podejmowania określonego typu działania występuje na wszystkich poziomach komunikowania, od interpersonalnego (np. nauczyciel zai heca ucznia do większej aktywności na lekcji) do masowego (np. media mobilizują wyborców do udziału w wyborach).

Funkcja rozrywkowa wskazuje na relaks i odpoczynek, emocjonalne odprężenie i zadowolenie, jakie może jednostka osiągnąć w procesie komunikowania. Funkcję rozrywkową przypisuje się głównie mediom masowym, ale także pojawia się ona w procesach komunikowania interpersonalnego, jakimi są spotkania towarzyskie, zabawy, etc.

2.1.6. Znaki i kody

Znak to najmniejszy element, z którego zbudowany jest każdy komunikat. Jest on wytworem umysłu człowieka i może być zrozumiały tylko w określonych kontekstach. Znak jest rodzajem symbolu, jest czymś fizycznym, postrzeganym przez ludzkie zmysły¹. Sam znak jest czymś innym niż to, do czego się on odnosi. Na przykład do słowa KOT przypisana została określona koncepcja mentalna. Użytkownicy tego znaku mogą znak KOT rozumieć podobnie, ale nie identycznie. Mówiąc inaczej, znak jest tym, co jakiś przedmiot dla kogoś oznacza. Znakiem są słowa, dźwięki, działania, dzięki którym znaczenie jest oznajmiane innym jednostkom. Znakiem jest zarówno słowo w komunikowaniu werbalnym, jak i gest, mimika, ton głosu, czyli sygnały niewerbalne. Powodzenie procesu komunikowania zależy od opanowania przez jego uczestników znajomości tych samych znaków.

Z pojęciem znaku nierozerwalnie związana jest kategoria znaczenia. Czyste idee i uczucia, istniejące w ludzkich umysłach przekładane są na znaczenia, które muszą być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu. Inaczej są dla nich niezrozumiale. Znaczenie jest procesem aktywnym, a nie statyczną koncepcją. Jest to tworzenie, negocjowanie między znakiem, przedmiotem, do którego się znak odnosi i osobą, która odczytuje znaczenie. Znaczenia wymagają nadania im odpowiedniej formy i zorganizowania. Forma przekazu jest szczególnie ważna w przypadku komunikowania publicznego, politycznego czy masowego.

1

J. Fiske (1999), Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław: Astrum, s. 61.