SAMOLOT B.534
że korkociąg na niewielkiej wysokości był przyczyną licznych wypadków samolotów pierwszej serii. Tak zginęli między innymi plutonowy Hruby na B.534.14, kapral Prochśzka, plutonowy Balata.
Następne serie samolotów nie miały błędów konstrukcyjnych i były bezpieczniejsze w eksploatacji. Wypadki zdarzały się raczej z winy pilotów.
Samoloty drugiej serii o numeracji B.534.102 do B.534.147 budowane były w ramach tego samego zamówienia co seria pierwsza. Ponieważ samoloty tej serii różniły się od serii pierwszej jedynie umieszczeniem karabinów maszynowych na bokach kadłuba, po dwa na każdym, w oprofilowanych osłonach, i nieznacznie przedłużonym kadłubem, obie serie przez wielu historyków traktowane są jako jedna.
Trzecia krótka seria obejmowała samoloty oznaczone numerami B.534.148 do B.S34.173, budowane na podstawie zamówienia MN O z roku 1936 i dostarczone lotnictwu w drugiej połowie tego roku. Samoloty tej serii otrzymały wlot powietrza do chłodnicy oleju pod przednią częścią kadłuba i owiewki na koła. Zmiany te poprawiły nieco osiągi egzemplarzy tej serii.
Seria czwarta o numeracji B.534.174 do B.534.445 stanowiła modyfikację serii trzeciej z zakrytą kabiną i metalowym śmigłem Letov. Nową osłonę całkowicie zamkniętej kabiny wypróbowano w locie na egzemplarzu B.534.136 (kabina drugiego prototypu miała inną konstrukcję), śmigło metalowe przechodziło próby w locie na kilku samolotach pierwszej serii eksploatowanych w 1 pułku lotniczym.
Samolot B.SI4 trzeciej serii
Zmniejszenie oporów aerodynamicznych umożliwiło samolotom czwartej serii o-siągnięcie prędkości maksymalnej 406 km/h. Z seryjnych dwupłatów myśliwskich lepszym wynikiem legitymowały się jedynie: angielski GZoster Gladiator (410 km/h), radziecki 1-153 (430 km/h) i włoski FIAT CR. 42 (447 km/h). Pierwsze samoloty czwartej serii zaczęły napływać do jednostek na przełomie 1936 i 1937 roku, podczas gdy ■wyżej wymienione porównywane typy produkowano dopiero po roku 1938.