Wittlin Grzebanie wroga, 19

A iżeś Całe swe życie Gnoił swą ziemię obficie, Będziesz mi, wrogu, nawozem Pod wszystkie moje zasiewy.

Na tobie wznios£*me zamki, Ostrogi z ostremi wieżami, Na tobie zbuduję mą sławę I rozpowszechnię pieśniami.

Będą się moi synowie W szkołach o tobie uczyli: Jakośmy ciebie zabili —

Niech im to wyjdzie na zdrowie!

II.

Serce mam strute.

Za chwilę, wraży mój chłopie, Dół ci grobowy wykopię, Przyklepię butem.

Leż, dumaj sobie w spokoju

0    żniwach, o dziewkach przy doju,

1    o tern, żeś kiepski miał wikt.

I o tym kapralu, co walił,

Gdyś fajkę sobie zapalił,

A nikt nie obronił cię, nikt!

A teraz pan jesteś hojny!

Leżesz tak sobie spokojny, Jakbyś podwójny wziął żołd.

A wiesz ty, synu chamowy?

Za cenę twej ciemnej głowy Królowi świat złoży hołd!

A wiesz ty?—Serce mam strute -Dajcie mi rychło cykutę: Zapomnieć chcę moich dni.

Bo kiedyś ja stanę przed Sędzię, Niech wtedy żadnej nie będzie Trutki w mem sercu, prócz krwi.

Ja wtedy chcę być wesoły,

Jak młody, szumiący las*

W najsłodszym miesiącu maju, Niechaj mi wtedy zagrają Grajkowie niebios: anioły I skrzypki i flety i bas.

Niech święta nam zagra Cycylja Przebłogi hymn niepamięci Czysty, jak czystą jest lilja, Słodki, jak woń sianożęci.

Niech wszyscy zagrają nam święci.

Bo padniem sobie na szyję:

I ty i ja, jak kamraty,

¹9