Zasady Wykładni Prawa L Morawski(9

mmm

■ ■ Rozdział XV. Zasady wykładni prawa międzynarodowego...

tyczną. Jedna z umów zawartych przez UE z USA przewidywała równo-rzędność wszystkich wersji autentycznych, ale w razie rozbieżności decydować miała wersja angielska²². Jeśli różne wersje językowe traktatu mają taką samą moc, to przyjmuje się domniemanie, że wyrazy użyte w traktacie mają to samo znaczenie w każdym z tekstów autentycznych (art. 33 ust. 3). W wielu przypadkach okazuje się, że różne wersje językowe nie są równoważne. Tak na przykład w traktacie wersalskim, który został sporządzony w języku angielskim i francuskim, występuje wiele pojęć specyficznych dla common ław w ogóle nieznanych w prawie francuskim²³. W tej sytuacji interpretator powinien starać się zharmonizować ze sobą różne wersje językowe biorąc pod uwagę przedmiot i cele traktatu (art. 33 ust. 4). Niezależnie od dyrektywy harmonizacji niezgodnych wersji językowych w praktyce i doktrynie rozwinięto cały szereg innych metod usuwania rozbieżności różnych wersji językowych traktatów. Należy uznać, że dochodzą one do głosu przede wszystkim wtedy, gdy nie udało się zharmonizować ze sobą różnych wersji językowych umowy stosując wskazania z art. 33 ust. 4. Na uwagę zasługują tutaj między innymi następujące metody: (a) odwołanie się do tego sensu, który jest wspólny dla wszystkich wersji (common denominatorj, chociaż koncepcja ta budzi zastrzeżenia, ponieważ zwykle prowadzi do interpretacji zwężającej traktatów,

(b)    oparcie się na tej wersji językowej, w której sporządzono tekst pierwotny, który dopiero następnie został przetłumaczony na inne języki,

(c)    przyjmuje się tą wersję traktatu, która jest jasna, (d) oparcie się na tej wersji, która jest najkorzystniejsza dla zobowiązanego, (e) najczęściej jednak próbuje się rozwiązać tego rodzaju problemy odwołując się do wykładni celowościowej²⁴. Jest jednak wiele mądrości w stwierdzeniu, że każde z tych rozwiązań ma szereg wad i wybór między nimi może być dokonany tylko w kontekście konkretnych okoliczności²⁵. Jak wskazywałem, sądy krajowe odwołują się zwykle do tekstu umowy w języku ojczystym. Taką praktykę można jednak uznać za dopuszczalną tylko wtedy, gdy nie istnieją wątpliwości, co do jej zgodności z innymi wersjami językowymi²⁰.

²²    M. Fryźlewicz, Znaczenie komparacystyki językowej w wykładni sądów luksemburskich, Lw:J Wykładnia prawa Unii Europejskiej, red. C. Mik, Toruń 2008, s. 30.

²³    A. Rest, op. cit., s. 120.

²⁴    S. M. Grundmann, op. cif., S. 178; A. Rest, op. cit., s. 108; D. V. Vagts, op. eiL.

²⁵    A. Rest, op. cit., s. 134.

²⁶    Ibidem, s. 126.

* ■ ■ 289 ■«