DIGDRUK00128023

«

17

Nawet t. z. »narodowcy* galicyjscy przyj-,_uiują język polski za domowo-towarzyski — ^■aczego więc utworzyć i żywić literaturę j_ar ogonowa panjudaistyczną ?

ten Żargon jest u nas w dodatku środkiem germanizatorskim. Weźmy do ręki pierwsze lepsze piśmidło, książczynę lub gazetkę, drukowaną we Lwowie czy w Drohobyczu, a znajdziemy — nie języka prawdziwie ludowego, mającego bądźcobądź pewną barwę oryginalną, dowcip, charakter — lecz mowę »wydelikaconą*, szkaradnie klejoną i naszpikowaną niemiecczyzną. I trudno, aby było inaczej. W chwili, gdy wyjdziemy z ciasnego koła domowo-gospodarczego, gdy dyskusja tyczy się już spraw ogólniejszych nie żydowskich, polityki, ekonomii, tembardziej wyższych nauk, nie wystarcza już ubożuchny zasób słów żargonu, i trzeba sobie pożyczyć. Stąd trzy czwarte wyrazów niemieckich na jednej stronicy. Stąd oswojenie się z językiem niemieckim, z językiem najzapamiętalszych tępicieli słowian i żydów. Doszło do tego, iż język ten uważany jest za »czystszy,«, świętszy, niż polski; używa się go w domach ultra pobożnych, w bożnicach, gdzie krajowego nie dopuszczają. Stąd sympatje, grawitacja ku Niemcom.

Nie! żargonu tolerować my niemożemy. z

a

()dpowiedzą na to niektórzy: ale żargon jest językiem ludowym. Jak można trafić do ludu, nie przemawiając jego językiem. Jak można go oświecać, uświadamiać, reformować, jeśli me rozumie słów naszych.