Magazyn8901

w powietrzu u góry obrazu aniołki mogłyby bez szkody dla całości nawet nie egzystować; mają one dosyć wdzięku i lekkości, przypominających podobne zalety u Correggia i Tycyana.

Klasycyzm Domenichina w >> Polowaniu Dyany« wykazał się tylko w wyborze tematu; w rzeczy samej widzimy dużo zebranych młodych dziewcząt, igrających radośnie i używających kąpieli. Ich piękne ciała i główki dyszą zdrowym realizmem, mającym niewiele wspólnego z formami klasycznemi. Artysta wykazał dużo oryginalności i śmiałości w ruchach niektórych owych nimf, szczególniej dziewczę leżące i    w części zanurzone w    wodzie    posiada wszystkie

cechy pomysłów    i efektów malarstwa    czasów    naszych.    Oprócz

ruchu zadziwia w tej figurze rozkład cieni na jej formach, cieni zrefleksowanych na piersiach i lekko ustępujących przed światłem. Jest to efekt bardzo malarski, dobrze obmyślany i wyrafinowanie piękny.

Domenichino był więc nadzwyczaj wybitną postacią artystyczną pierwszej połowy    wieku XVII.

Drugi uczeń    Caraccich i szczęśliwy współzawodnik    Domeni

china GUIDO RENI (1575—1642), posiadał talent giętki, który pozwalał mu lepiej niż jego poprzednikowi wyczuwać zalety dzieł mistrzów epoki rozkwitłego renesansu, a dobre poczucie koloru, tworzyć efektowne obrazy, posiadające wielkie nieraz zalety dekoracyjne. Takim jest wspaniały fresk plafonowy, będący ozdobą pałacu Rospigliosi w Rzymie, wyobrażający Aurorę (jutrzenkę), rozpoczynającą pochód Apolla, słońca wschodzącego.

Piękną jest postać silnej a jednak lekko unoszącej się świetlanej Aurory, sypiącej róże przed pysznym rydwanem, wiozącym boskiego Feba, prześlicznego młodzieńca, otoczonego tańczącemi Horami. Ruchy tych młodych kobiet są pełne życia i urozmaicenia, przypominają pląsy nimf i bachantek na wazach i płaskorzeźbach greckich, cala wogóle kompozycya tego uroczego obrazu jest ściśle wzorowana na sztuce klasycznej, co jest jej wielką zaletą, prócz tego wyczuwa się w niej wpływ Rafaela w rysach i ruchach głów tych tanecznic. Co do zalet kolorystycznych obrazu, to razi w nim zbyt żółty ton tła, mający być światłem wschodzącego słońca, lecz zato kolor ciemno-lazurowy morza i tony oświetlonego nad niem nieba są doskonale.

To dzieło jest nietylko najlepszą pracą, jaką wykonał Guido

119