Magazyn8901 djvu

PIOTR MICHAŁOWSKI PERSZERONY

nawet nad Van Dycka, którym się zachwyca. Podziwia jego „naiwność i wzniosłą prostotę pędzla"... Niektóre studja głów Michałowskiego świadczą wymownie o uznaniu dla tego „króla malarzy".

Michałowski maluje przeważnie akwarellą obrazy nie duże, bez żadnej anegdotycznej treści, niesłychanie śmiało i szeroko. Ale żadne z tych szerokich pociągnięć pędzla nie jest przypadkowe. Rzeczy, mające pozory szkiców, są przedziwnie dociągnięte w kształcie, ruchu i charakterze. Treść — wozy, zaprzęgi, dyliżanse, targi końskie, kira-sjerzy konni. Konie potężne—percherony olbrzymie i ciężkie, zwłaszcza genjalnie wyczute kiedy ciągną... To znów fragmenty epopei napoleońskiej, tak świeżej jeszcze i, mającej wielu żywych świadków. Michałowski był czcicielem cezara Francuzów, malował go wielokrotnie, nawet rzeźbił. O jego konnym posążku Napoleona weterani mówili, że nigdy go nie widzieli podobniejszym.

Michałowski nie dbał o sławę, ale ta przyszła sama. Jego rysunki, akwarelle, budziły zachwyt potęgą życia i swobodą wykonania. Bogaci amatorzy wyrywali je sobie i płacili na wagę złota. Michałowski sprzedawał i to drogo, aby mieć z czego pomagać nieszczęśliwym rozbitkom rodakom. Charlet kopjuje jego konie na swoich obrazach — bynajmniej nie skrycie. Kopjują go niektórzy akwarelliści angielscy. Setki jego prac wywędrowały za kanał, a niektóre nawet za