Magazyn5901 djvu

11

Terminologja.

temu, by te badania oznaczać jako b i o 1 o g j ę lub h i g j e n ę ras i tem samem oddzielić je wyraźnie od eugeniki, lub higjeny rozrodu ludzkiego, jeśli się nie chce zastosować tutaj wprowadzonej przez L. Woltmann a¹⁰) nazwy antropologja po-lityczna. W. Schallmaye rii) mówił w swojej pracy z r. 1891, pierwszej, która w Niemczech wogóle poruszała sprawę eugeniki, tylko o zwyrodnieniu i ustrzeżeniu się przed niem. Później polecił dla tej nowej nauki nazwę biologji narodowej¹-). Ponieważ wyraz ten się nie przyjął, zaczął on stosować określenie higjena ras (Rassenhygiene), ale pisał wciąż higjena rasy (Rassehygiene), aby przez to uwydatnić, że słowa rasa chce używać tylko w znaczeniu biologicznem, nie zaś antropologicznemu). Zrobiono jeszcze wiele innych prób, celem zastąpienia niefortunnej nazwy higjena ras.

I tak Poll¹⁴) zaproponował nazwę genohigjena, Westen-hófer higjena descendencji, M ii 11 e r - L y e r¹⁵) geneonomja. Ale te wyrazy nie zyskały sobie prawa obywatelstwa, tak że nie ulega żadnej wątpliwości, iż nazwy eugenika i higjena rozrodu wyjdą zwycięsko. Określenia „r asa' będziemy wogóle w dalszym ciągu wedle możności unikali. Bodaj że niema słowa, któreby w równej mierze prowadziło do nieporozumień. Jest ono przytem zupełnie zbyteczne w higjenie rozrodu ludzkiego, bo istnieją bardziej jednoznaczne określenia na wyrażenie wszystkich kwestyj zgodnych i sprzecznych, które się podsuwa pod to pojęcie. Nawet we właściwej dziedzinie jego zastosowania, stosunkowo najmniej budzącego nieporozumień, mianowicie w dziedzinie antropologji i etnografji nie używa się go bez zastrzeżeń. Wątpliwem jest przecież, czy można mówić o jakiejś rasie germańskiej, mongolskiej, żydowskiej, chyba tylko conajwyżej o mieszaninach ras z przeważającemi cechami rasy germańskiej, mongolskiej, aibo żydowskiej.

Gdy z jednej strony w interesie większej jasności i uniknięcia nieporozumień leży zupełne usunięcie g o b i n e a u’i z m u z dziedziny eugeniki i przekazanie go politycznej antropolog., to z drugiej strony słuszne dążenie młodej nauki higjeny rozrodu do stania się samodzielną nauką wymaga postawienia teorji descendencji przy rozważaniu spraw eugenicznych na planie nieco dalszym, niż to się dotychczas działo. Że F. G a 11 o n, kuzyn Darwina, który od Darwina i jego

10)    L. Woltmann, Politische Antropolugie, Eisenach 1903.

11)    W. Schallmaye r, Ober die drohende kórperl. Entartung der Kultur-menschheit und die Verstaatlichung des arztlichen Slandes. Neuwied 1891.

12)    W. Schallmayer, Beitrage zu einer Nationalbiologie. Jena 1905.

13)    W. Schallmayer, Vererbung und Auslese. Grundriss d r Gescll-schaftsbiologie und der Lehre vom Rassedienst, 3 wydanie Jena 1918. Zawiera bogaty przegląd bibljograficzny. Opublikowane po raz pierwszy pod nagłówkiem: „Vererbung und Auslese im Lebenslauf der Vólker" w roku 1903.

14)    H. Poll, Deszendenzhygiene u. Bevolkerungspolitik. Beri. kl. Woch. 1921, Ns 19.

15)    F. Miiller-Lyer, Die Familie, Miinchen 1912.