Magazyn9 3501 djvu

29

M. thyreo-liyoidens.

Włókna mięśniowe m. thyreo-hyoidei mogą nieprzerwanie przechodzić do mięśnia mostkowo-tarczowego. U Murzynów zjawisko to było badane tylko przez Groyssinana (1909. 353).

Nie mogąc podać dokładnych cyfr dla Murzynów, ograniczam się do zacytowania danych, stwierdzonych przez Furbringera (1875. 12) na Europejczykach. Według tego autora włókna m. thyreo-hyoidei przechodziły wprost do m. sterno-hyoidei w 38°/₀, były rozgraniczone od wspomnianego mięśnia jedynie przez ścięgno wśródnnęśniowe w 41 "/ci a nie miały żadnej łączności w 21°/₀ przypadków.

M. levntor glandulae thyreoideae nie był dotąd notowany u Murzynów.    *

Mm. scaleni.

Zmienność tych mięśni jest znaczna, badanie ich przyczepów bardzo trudne, a wobec tego mało autorów zwracało uwagę na tę grupę mięśni. Warto jedynie zauważyć, że co do m. scaleni ante-ri-oris, to Chudziński (1882. 295) widział zmniejszenie się ilości przyczepów, zaś ćo do m. scaleni posterioris, to przeciwnie Chudziński (1882. 295) i (1884a. 608) i Testut (1884a. 295) notowali o 2—3 przyczepów więcej.

Co zaś dotyczy wzmianki Le Doubla (1897. 1. 159), że przyczep do trzeciego i czwartego żebra występuje u Murzynów nieco częściej, to słuszność tego twierdzenia sprawdzić się nie da.

M. Ievutor claviculae.

Wood |(cytuje Le Double (1897. 1. 236)] podaje, że widział ten anormalny mięsień u 3% Europejczyków; Macalister zaś (cyt. ibidem) określał jego częstość w stosunku 1 : 60. U Murzynów m. levator claińculae był zanotowany tylko raz jeden przez Michela (1892. 125). Zdanie Michela (1892. 125), że mięsień ten „is found morę frequently in the white race than in the negro“ uważam za przedwczesne, gdyż nie jest ono bynajmniej uzasadnione.

M. lougus colli;

M. longus capifis;

M. rertus capitis anterior

nie przedstawiają ważniejszych różnic rasowych.