9428
3401 djvu

114 JAN SOSNOWSKI

skurczu przesuwa się o 200 —300 mm. Ponieważ długość włókna mięśniowego rzadko przenosi 40 mm., a więc w czasie odbywania się znacznej części skurczu, całe włókno znajduje się w tym lub owym okresie pobudzenia.

Dla czerwonego m. cruraus królika szybkość ta wynosi 3 do 3.₄ metrów na sekundę, dla białego m. semimembrumsus 5.₄ do ll._s m/sec. Prędkość ta jest niezależna od siły podniety, ale zmniejsza się szybko, jeżeli mięsień jest uszkodzony, zmęczony, lub uległ zatruciu. Już wypreparowanie mięśnia może zmniejszyć do połowy szybkość fali skurczu.

Fala skurczu biegnie wzdłuż włókna mięśniowego w obu kierunkach; jeżeli podrażnimy mięsień w środku, to obie jego połowy się kurczą. W czasie swego przenoszenia się przynajmniej w mię-

Ryr. 48.

śniu wyciętym fala skurczu słabnie; to osłabienie, czyli dekre-ment, będzie tern większe, im bardziej zmieniony, czy też znużony jest mięsień. Wreszcie dochodzi do lego, że skurcz nie rozchodzi się wzdłuż mięśnia i tylko miejsce bezpośrednio podrażnione grubieje, dając tak zwany skurcz idyomuskularny. Zjawisko to występuje szczególnie wyraźnie po zatruciu weratryną.

Skurcz tężcowy.

Jeżeli dwie jednakowe krótkie podniety działają jedna po drugiej na mięsień, to skutek ich zależy od czasu, jaki między niemi upływa. Jeżeli w okresie, rozdzielającym obie podniety, skurcz pierwszy już się skończył, to otrzymamy dwa skurcze zupełnie identyczne. Jeżeli podniety będziemy w czasie zbliżali do siebie tak, że druga przypadnie wtedy, kiedy skurcz od pierwszej jeszcze się nie