9428
4201 djvu

122 JAN SOSNOWSKI

można powiedzieć, a średnica 02 podawana przez różnych autorów, pokazuje tylko, że zmierzyć włókienek nie można, gdyż jest to właśnie granica rozróżniania mikroskopowego. W łókienka grupują się w grubsze sznury, te zaś ostatnie znów tworzą słupki mięśniowe, rozgraniczone warstwami sarkoplazmy, dzięki czemu na przekroju poprzecznym otrzymujemy tak zw. pola Cohnheima Włókienka same składają się z peryodycznie ułożonych kawałków żywej substancyi niejednakowej konsystencyi. Ponieważ zaś warstewki owe są tak ułożone, że części jednakowe sąsiednich włokie-nek przylegają do siebie, więc w ten sposób otrzymujemy na ca-

Kvc. 53.

łein włóknie obraz prążków poprzecznych. Przy Wysokiem ustawieniu mikroskopu jedne prążki są jasne i szerokie, drugie ciemne i węższe, przy nizkiem ustawieniu pierwsze mają wejrzenie ciemne, drugie jasne (rycina 53j. Szerokie prążki noszą nazwę krążków poprzecznych i oznaczane są zwykle literą Q, węższe literą I. Nadto zachodzi między nimi jeszcze ta różnica, że pierwsze załamują światła podwójnie, drugie pojedynczo. Przy powiększeniach bardzo silnych możemy jeszcze dostrzedz pośrodku Q wązką smugę M, i pośrodku I smugę Z. Ta ostatnia ma się składać z błonki, będącej w ścisłym związku z sarkolemmą, po obu stronach tej błonki widzimy warstwy sarkoplazmy (Kołosow). Dla zrozumienia mechanizmu skurczu mięśniowego niewątpliwie byłoby rzeczą bardzo pożądaną znać dokładnie zmiany w budowie lnstolo-