9428
1801 djvu

98 JAN SOSNOWSKI

wzdłuż drutu. Od tego kontaktu oraz od jednego z końcowych, naprzykład A, prowadzimy poprzez elektrody niepolaryzujące się prąd do mięśnia. Łatwo zrozumieć, że prąd przechodzący przez mięsień będzie tern silniejszy, im większa jest odległość między A i J9, czyli im większy opór wstawiamy równolegle do mięśnia. Wynika to z prawa Kirchhoffa, głoszącego, że suma natężenia prądów w przewodniku rozgałęzionym równa się natężeniu prądu w części nie-rozgałęzionej, a natężenie w każdej gałęzi jest odwrotnie proporcyo-nalne do jej oporu. W ten sposób siłę prądu płynącego przez mięsień możemy bardzo dokładnie regulować i zmieniać.

Rozpocząwszy od prądów słabych, leżących poniżej progu pobudliwości, i wzmacniając je powoli, dojdziemy wreszcie dc tego, że w chwili zamykania prądu będziemy otrzymywali tylko chwilowe kurczenie się mięśnia w postaci jednegc drgnięcia, a przez cały czas przepływu prądu mięsień będzie w spoczynku. Nieznaczne przekroczenie granic podniety minimalnej nic również nie wpływa na charakter zjawiska, to znaczy będzie występował tylko skurcz przy zamknięciu obwodu; jeżeli jednak prąd jeszcze trochę wzmocnimy, to otrzymamy także skurcz i podczas otwarcia, to jest w chwili przerywania prądu mięsień się skurczy również na krótką chwilę. Na zasadzie tych zjawisk można wyprowadzić tak zwane prawo du Bois Reymonda, które brzmi: nie sam prąd, lecz zmiana jeg_o natężenia pobudza mięsień. Zmiana ta musi zachodzić dość szybko. Jeżeli naprzykład przez mięsień zapo-