patologia37

łamania ustalonych nawyków i związanego z nimi sposobu myślenia. I tak klinicysta powinien starać się o to. aby swobodniej poruszać się w zakresie podstawowych mechanizmów regulacyjnych ustroju co do równowagi ho-meostatycznej w warunkach zdrowia oraz ich zaburzeń w warunkach choroby. Fizjolog (patolizjolog) natomiast powinien zapoznać się, choćby pobieżnie. / problemami praktycznej pracy lekarskiej (a najlepiej, w przypadku osób z wykształceniem lekarskim, przejść podyplomowe przeszkolenie kliniczne. co - mówiąc nawiasem - przed kilkudziesięciu laty było u ówczesnych asystentów zakładów fizjologii lub patologii ogólnej, tj. obecnych zakładów patofizjologii, rzeczą zwyczajną). Jeżeli warunki te są spełnione (w obecnym czasie zdarza się to, niestety, nieczęsto), wiele zyskuje nie tylko nauczanie, ale i praca naukowo-badawcza. Dawno bowiem spostrzeżono (w stosunku do pracy badawczej w naukach biomedycznych kwestię tę podkreślał Tendeloo jeszcze w roku 1925"), że twórczość naukowa (a zapewne, dodajmy, także i działalność dydaktyczna) najbardziej owocne bywają tam, gdzie zgodnie współdziała rozumowanie prowadzone kategoriami indukcji z rozumowaniem opartym na dedukcji.

Pli. Tendeloo: Allgemeine Pathologie. J. Springer, Berlin 1925 (s. 22)