SDC10497

w wieku II naszej ery funkcję kapłana przy świątyni Apollina w Delfach. Według niego Ozyrys był sprawiedliwym i dobroczynnym królem, który z Delty sprawował rządy nad całym Egiptem. Jego brat Set, rządzący z ramienia Ozyrysa na południu kraju, żywił do niego głęboką niechęć wynikającą z zazdrości. Obmyślił więc iście diabelski plan pozbycia się swego królewskiego brata. Kazał wykonać piękną skrzynię, wniesioną przez jego wspólników na ucztę, na którą Set zaprosił Ozyrysa. Gospodarz wieczerzy zaproponował gościom, aby po kolei próbowali układać się w skrzyni — czy do nich pasuje. Wspólnicy Seta kolejno przymierzali się do tego sprzętu, którego wielkość jednak nie odpowiadała ich posturze. Gdy przyszła kolej na Ozyrysa i ten ułożył się wygodnie we wnętrzu skrzyni, szybko przymocowano do niej wieko i skrzynię wrzucono do Nilu.

Również i w innych wariantach mitu powtarza się motyw utopienia Ozyrysa przez Seta. Izydzie, zrozpaczonej małżonce zmarłego króla, udało się wyłowić ciało jego. Lecz to z kolei wykradł jej Set. który poćwiartował zwłoki brata na czternaście (według innych legend na szesnaście) części i kazał je porozrzucać po całym Egipcie. Ale Izyda, wspomagana przez swą siostrę Neftydę, odszukała wszystkie kawałki ciała Ozyrysa z wyjątkiem — według Plutarcha — fallusa. (O tym szczególe nie wspominają starsze źródła.) Izy-dzie powiodło się nawet za pomocą magii scalić I ożywić na pewien czas zwłoki męża, a nawet począć z nim dziecko: małego Horusa. Noworodka ukryła ona w zaroślach delty Nilu, a kiedy Horus wyrósł już no silnego młodzieńca, postanowił pomścić śmierć swego ojca.

Tu należy wprowadzić małą dygresję. Jak widzieliśmy, Horus został w teologii heliopolitańskiej wpro-

100