13872 S5001368

98

Jak postępować? - Prawdy nie da się wymusić

Kłamstwo ma dla różnych grup wiekowych różne znaczenie. Dlatego jedli dziecko kłamie, nie ma sensu odbierać tego personalnie. O wiele ważniejsze jest wychowanie latorośli tak, aby można było na niej polegać.

A więc zamiast odbierać kłamstwa dzieci personalnie, należy spróbować nauczyć je znaczenia prawdy.

Postępujemy tutaj w ten sposób:

1.    Nie zmuszamy dziecka do tego, żeby kłamało. Rodzice często maja tendencję wypytywanie dzieci o negatywne zachowania, co tak naprawdę tym bardziej zmusza je do kłamstwa.

2.    Nie zadajemy za dużo pytań.

3.    Rzeczowo stwierdzamy, co się wydarzyło.

Należy przy tym rozgraniczać pomiędzy karą za negatywne zachowanie i karą za kłamstwo, które potem nastąpiła Samego negatywnego zachowania nie karze się zbyt mocno, ponieważ istnieje ryzyko, że wówczas dzieci będą jeszcze bardziej kłamać, rozwijając w sobie wzory, jak mijać się z prawdą, żeby uniknąć kary.

Z reguły najpierw należy ukarać negatywne działanie, a potem kłamstwo. Ważne jest, żeby równocześnie nagradzać i wspierać prawdomówność. Uczciwe zachowanie trzeba pochwalić. Można założyć coś na kształt dzienniczka prawdomówności. Uczciwość nagradza się przywilejami i małymi niespodziankami. Nieco skromniej można nagrodzić dziecko, które przyzna się, że coś zrobiło źle, zanim zostanie na tym przyłapane.

Dzieci powyżej dziesiątego roku życia, które nieustannie kłamią, mają często silne problemy emocjonalne. Niektóre

i nich nie potrafią odróżnić rzeczywistości od fantazji. Inne wiedzą, ie ich historie nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, ale nie uważają, że robią coś źle. Są też takie, które opowiadają kłamstwa tak oczywiste, że natychmiast można je wykryć. Każda z tych młodziutkich osób potrzebuje profesjonalnej pomocy.

Na co należy uważać - uwagi do zapamiętania przez rodziców

•    Jeśli kłamią maluchy: Spróbujcie rozmawiać z nimi, nie używając gróźb.

•    Małe dzieci kłamią najczęściej wtedy, kiedy nabroiły i boją się konsekwencji. Spróbujcie wspólnie wypracować jakieś rozwiązanie: Co mógłbyś zrobić, żeby sprawę znowu naprawić?

•    Dziecko powinno wiedzieć, że kara będzie mniejsza, jeśli nie będzie kłamało i od razu powie prawdę.

•    Nie reagujcie histerycznie, kiedy wasze dziecko często opowiada nieprzyjemne rzeczy.

Michał ma 16 lat. Jego rodzice są bardzo wyrozumiali; zawsze mu powtarzają, te może im powiedzieć o u/szystfeim. Kiedy jednak pewnego dnia chłopiec napomyka, ie u niego w klasie pali się haszysz, i on też czasami próbuje, matka wybucha płaczem. Kolejne dni to prawdziwe piekło - mama codziennie próbuje rozmawiać z synem na temat jego problemu z narkotykami, a szesnastolatek wciąż przyłapuje ją na tym, jak ze zmartwieniem spogląda na niego, i podejrzewa ją, te jut przeszukała szafę syna. Postanawia więc już nigdy nie wspomnieć w domu o czymś podobnym. Z czasem sytuacja się stabilizuje, niemniej jednak Michał zrewidował obraz wyrozumiałych rodziców i stał się dużo ostrożniejszy, aby znów nimi nie wstrząsnąć.