058 djvu

1U

Niech was jak lew trzodę owiec.

Nie rozprasza bojaźń podła.

Choć was oni dotykają,

Rozwianemi taledami.

Krzyczcie: Allah! — a spokojnie

Przeciągną wszyscy przed wami.

Stójcie’ — gdy piórem turbanów Zafurczy ranne powietrze,

Ranny powiew, światło ranne,

Znowu ich na popiół zetrze.

Ze dniem znów ci nocni jeźdźcy,

Zatoną w piasek czerwony. Patrzcie! — świt, świt! już go rżeniem, Wita mój koń ośmielony.

LIW JSZD3CSM.

Lew jest królem na pustyni, chce on państwo swe obiegnąć,

W tedy kroczy do Laguny, by w wysokiej trzcinie legnąć.

Odzie gazelle i żyrafy wodę piją co wieczora.

Tam się czai,—drżącym liściem szumi nad nim Sykomora.

Późnym zmrokiem kiedy światło z Hotentotów chat wy błyska,

Gdy na szczytach gór zachodnich słońca przygasną ogniska,

Kiedy drzewa pochowają w sobie cienie swe olbrzymie,

Kiedy w krzakach antylopa, a przy zdroju gnu zadrzymie: —