WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURS#6 I djvu

233

nym, jak wydaje się Lapouge’owi. Nie szukając daleko, możemy przytoczyć kraj nasz, jako stale wyłamujący się zpod tego uogólnienia. Badania d-ra Wł. Olechnowicza wykazały, dla pewnych okolic naszego kraju, zjawisko wręcz odwrotne. Mianowicie, w gub. lubelskiej i w powiecie szczuczyńskim obfitość krótkich czaszek jest większą u szlachty, niż u włościan, a odpowiednio do większej długogłowo-ści i barwa błękitna oczu zdarza się częściej w stanie włościańskim. Nadto, wśród włościan rzadziej dają się spostrzegać mieszane barwy oka, co świadczy o mniejszym zmieszaniu żywiołów antropologicznych. Z pomiarów d-ra L. Eutkowskiego w powiecie płońskim wynika, że „szlachta różni się wogóle od chłopów w iększą krótkogłowością”, że „kobiety i u szlachty i u chłopów okazują mniejszy procent długogło-wych“ (mianowicie przeciętnie Ws. ez. u mężczyzn włościan wynosi 81,74, u szlachty 82,62). Wśród szlachty polskiej na Ukrainie, według badań d-ra J. Talko-Hryncewicza, „typ krótkogłowy występuje jednakowo często jak u szlachty lubelskiej i ludu ukraińskiego, a stałej niż u szlachty i włościan łomżyńskich i lubelskich¹'.

We Francji, i w przeszłości żywioł długogłowy przeważał wśród szlachty. Lapouge zajął się specjalnie studjami nad mieszkańcami dawnego Montpelliers, oraz baronji Nótre-Dame-de-Londreś. Poniżej przytoczona tablica podaje przeciętną wartość wskaźnika szerokości czaszkowej dla różnych warstw ludności tamtejszej: