56432 str 4 185

184 OGRÓD, ALE NIE PLEWIONY

I bogdaj się nie ziści tego człeka wróżka,

Że moje pisma, w których na grzechy pogróżka, Że do ludzkiego smaku nie przypadną, czymem I sam im nieraz grozieł, pójdą na wiatr z dymem; ³⁵ Fraszki, że ciało cieszą, chociaż duszy wadzą,

Mogą się tacy znaleźć, że do druku dadzą.

Ja to Bogu oddaję, który takie sędzię

Na strasznym trybunale swoim sądzić będzie;

I ten, który prawdziwym sam się świadkiem zowie,

⁴⁰ Widzi, żem tylko pisał, co jest w Jego słowie: Grzechym ganił i ludzi prywatnych przydatki.

Stanie jeden za wszytkie tego świata świadki.

79. SPOWIEDŹ ŻOŁNIERSKA

Przed jezuitą żołnierz jeden się spowiadał,

Prosząc, żeby pokutę za grzechy mu zadał;

Między inszymi na się powie też tę winę,

Będąc jeszcze bezżennym, że miał konkubinę.

⁵ Pojźrawszy w oczy z kozłem, spowiednik mu rzecze: „Wyżeń ją, bo odpustu nie otrzymasz, człecze!”

Na to ów: „Jać uczynić rozkazanie muszę,

Ale weźmijcie, ojcze, jej na swoję duszę,

Bo albo do zamtuza uda się najpewniej,

⁰ Albo bracia, czym grożą, utopią, i krewni”.

Wlazło to księdzu w głowę: „Więc ją za mąż wydać, Posag, dobry uczynek, do pokuty przydać”.

w. 31 wróżka — wróżba.

w. 39 ten [...] zowie — aluzja do Apokalipsy ,ńv. Jana 1,5 i 3,14.

79. SPOWIEDŹ ŻOŁNIERSKA

w. 5 z kozłem — marszcząc czoło, gniewnie, surowo.

„Gdyby też, jako wszytkich ubogich protektor,

Przyłożył się — rzecze ów — jegomość ksiądz rektor”.

¹⁵ Rozgniewany spowiednik: „Ma on na co ważyć Pieniądze, a nie cudze kurewki posażyć!”

„Cóż, mości dobrodzieju, albo tez ma swoje?”

A ksiądz: „Idź precz, zły człecze, bo grzeszysz we troje!”

80. ŻARTEM SIĘ PRAWDY DOMÓWIĆ

„Nie mogę usnąć, chłopcze, aż mi kto co prawi;

Prawże ty, aza mi się jako sen naprawi.”

Chłopiec by spał do zdechu, zwinąwszy się w kłęby;

Prawi, co tylko ślina przyniesie do gęby.

⁵ Minie godzina, druga, jako nie przestanie.

„Prawże jeszcze!” — A chłopiec: „Nie wiem co, mospanie.” „Przecie jedno!” — A ten, chcąc wydrwić się czym prędzej: „Nie mam koszule, czapki, trzeba mi pieniędzy”. Rozśmiawszy się sam w sobie, obrócę do ściany:

¹⁰ „Idź spać, nie wybijaj mię ze snu, mój kochany!”

81. DO DOMATORA

Szkoda by z tym szlacheckim rodzeniem wypadać,

Szkoda by na sejmiku sieła o nim gadać,

Nikt ci go nie ujmuje. Nie dosyć jest rodzić,

Rzeczą samą należy tytułu dowodzić.

⁵ Wojnyś jak żyw nie służeł, wodyś nie pieł w Dniestrze;

Nie wiem, jeślibym się dziś w żołnierskim regiestrze Domu twego doczytał; wino a gorzałka

Tchórza w polu, w kościele urobiły śmiałka.

81. DO DOMATORA

w. 8 » kościele — w kościołach odbywały się obrady sejmików.