88038 Top 3 BMP

70 SZYMON SZYMONOWIC

M e n a 1 k a

¹⁵ Mało nie prawda, a dziś w rzeczy ją chowamy W więtszej grozie, a częściej źle o niej słychamy. Nie obmawiam nikogo — i tu u sąsiada Co się dzieje? Chociaj tam nie bywa biesiada, Chociaj czeladź trzymają gorzej niż w klastorze, ²⁰ Przedsię co rok bywają z bykowym we dworze.

i

T y r s i s

Tak to bywa: i twarda kryga na kieł bierze;

Złe i miękkie wędzidło. Nalepiej stać w mierze. Ale coście za kiermasz mieli? Było siła Luda? Czy się już i ta niwa wyrodziła?

M e n a 1 k a

²⁵ Wie to Pan Bóg, co teraz za czasy nastały!

Przed laty zewsząd bywał gmin ludu niemały, > A dziś o nabożeństwie więcej coś gadają,

A starożyte, święte zwyczaje ustają.    y

w. 15 mało nie — niemal; w rzeczy — istotnie.

w. 16 groza — surowość, bojaźń; słychamy — słyszymy.

w. 19 Si i S2: klastorze-, Sr. klasztorze.

w. 20 bykowe — kara pieniężna płacona we dworze za spłodzenie nieślubnego dziecka z poddanką. w. 21 i twarda kryga na kieł bierze — zwrot przysłowiowy (por. Knapski 530—531); sens: pozostający w karności (w twardej dyscyplinie) też się buntują. Por. Rytm po pogromieniu na teraźniejsze rozruchy, w. 154. w. 22 Si i S2: nalepiej; Ss: najlepiej. ww. 23—24 ńła \ Luda — wiele ludzi, w. 26 gmin ludu — «tłum. w. 28 starożyty — starożytny, dawny.

w. 30 wedle głowy swej każdy stanowi — wariant przysłowia: „Każdy podług swej głowy rządzi” (Ad. 140).

T y r s i s

Tak to idzie, jak żywo, skoro ludzie nowi ³⁰ Nastaną, wedle głowy swej każdy stanowi, Stare gani. Ano więc, co się uleżało Długimi laty, lepiej, żeby się chowało.

Ale wżdy były pieśni jakie i muzyka?

Menal kv

jurna"

I o tym nie wiem, co rzec/wszystko się pomyka Na dół; zginęli dawni dobrzy kantorowie,

A miasto nich leda kto muzykiem się zowie.

I pieśni marne jakieś, nastrzępione słówki Bez rzeczy, a w nich gańby tylko i przymówkir—i' rzedtym lub święte, boskie nieśmiertelne chwały,

Lub mężnych bohatyrów dzieje w uszach brzmiały, Lubo co wesołego; teraz świat jakoby ^Wszystek warczy i zwykłe umilkły ozdoby.

I to nie dziwią; jakie dzieje, taKe pienie’

Bo na te rymopisy nie bywa baczenie,

Jedno u ludzi wielkich, którzy świetne sprawy    a

Swoje chcą, aby wiecznej dostąpili sławy.    \

40

f

!

i': 45 V

a i

!

w. 32 chowało — tu: zachowało, w. 33 wżdy — przecież.

ww. 34—36 Por. dedykację Sielanek M. Wolskiemu, ww. 11—14. ww. 34—35 się pomyka ) Na dót — upada, w. 35 kantor — śpiewak, w. 36 miasto — zamiast.

w. 37 nastrzępione słóioki — nastroszone słowami, w. 38 bez rzeczy — bez sensu; Si: a w nich; S2: w nich; Ss: u nich; gańba — przygana, ganienie, w. 42 zwykłe umilkły ozdoby — naturalny wdzięk słowa zanikł, w. 43 i to nie dziwią — i to nic dziwnego; jakie dzieje, takie pienie — przysłowie, por. Ad. 119. w. 44 rymopis — poeta; nie bywa baczenie — nie zwraca się uwagi.

ww. 45—46 — tj,: Tylko u ludzi wielkich, którzy pragną swych