84

Lylko odrobinę jajecznicy, ale zdążyłam się już przyzwyczaić do pustego żołądka. Trochę hałasował w nocy, ale za to czułam się taka czysta. Wypijałam dwa litry wody i po kolacji szłam na górę. Trish podążała za inną krok w krok udając, że chce pogadać.

Aleja wiedziałam, co jej chodzi po głowie. Doskonale wiedziała, że chcę iść do łazienki, by zwymiotować, i próbowała to opóźnić. Byłabym skończona, gdyby jedzenie dotarło clo jelita cienkiego. Im dłużej to trwało, tym trudniej było wymiotować. Nienawidziłam Trish. Opowiadała jakieś brednie o siostrze Małgorzacie, która miała podobno być bogatą spadkobierczynią. O tym, że ponoć dostała na osiemnaste urodziny czerwony samochód sportowy. Rzekomo zostawiła za bramami klasztoru kilku zrozpaczonych zalotników.

—    Mam w dupie siostrę Małgorzatę IJeJ zalotników!

—    Grace!

Brenda zachichotała zza drzwi szafki.

—    Masz niewyparzony język — Trish była czerwona jak burak.

—    Pieprzę mój język. O co ci chodzi? — wyobraziłam sobie w tym momencie twarz Johnny'cgo. Był zaintrygowany i pełen podziwu.

—    Chodzi mi O to, że brzydko się wyrażasz i można odnieść wrażenie, że jesteś wulgarna, a wcale tak nie jest-

—    Dziękuję bardzo. Dobrze, że mam deble, żebyś mł o tym przypominała.

—    Wszyscy uważają, że jesteś świetna z przedmiotów humanistycznych — wtrąciła się Brenda chcąc załagodzić sytuację.

—    Zamknij się, kurwa! — krzyknęła Trish z dzikim wyrazem twarzy.

—    Teraz posłuchaj siebie! — rzuciłam, myśląc o jajkach znikających w moim żołądku.

—    Nic na to, kurczę, nie poradzę. Przecież nic jestem święta.

Brenda przytulała do piersi niebieski ręcznik, jakby on dawał jej

poczucie bezpieczeństwa.

—    Idź się w końcu wykąpać! — powiedziałam.

—    Zostaw ją w spokoju — odparła Trish.

—    Boże, tylko posłuchaj, co ty pleciesz. Przynajmniej nic przeklinam, jak do niej mówię.

—    Słuchaj, chodź, wrócimy do sali — Trish próbowała być rozsądna dla odmiany.

—    Czemu? Sama nic możesz iść?

—    Nic, bo muszę cię pilnować.

—    Cieszę się, że w końcu się do tego przyznałaś. Długo na to czekałam.

—    Ale to wcale nic był mój pomysł! Sama mam tego po dziurki w nosie. Rzygaj sobie, rzygaj. Myślałam, Ze śmierć Coletie czegoś cię nauczyła.

—    To czyj był ten pomysł? Pauli? Boże, do czego to doszło?

—    To nic był pomysł Pauli. Dobrze wiesz, że ja z nią nic rozmawiam.

—    Więc czyj?

—    Nie powiem. Kogoś, kto cię bardzo lubi. Bóg jeden wie dlaczego.

—    Wiem kto to! Carmel!

Ale Trish nie chciała nic powiedzieć. Stała w tym okropnym, białym świetle, a krew ciągle napływała jej do twarzy. Jej włosy wyglądały jak zasłony pogrzebowe. Przygryzała wargi.

—    O Jezu, dziewczyny, musicie to jakoś rozstrzygnąć — odezwała się w końcu, przerywając ciszę, Brenda Driscoll.

Jak śmiała tak do nas mówić. Nic wierzyłam własnym uszom. Odzywać się tym tonem do dziewczyn z ostatniej klasy...

Ale nie powiedziałam ani słowa. Przycisnęłam tylko pięści do brzucha, w miejscu, gdzie według mnie ż.ołądek łączył się z jelitem cienkim.

Opuszka dwunastnicy leży po pratoej stronie kręgosłupa, a pętla dwunastnicy rozciąga się na wyższej części brzucha aż do zgięcia dumnaslniczo--czczego, które znajduje się w lewym podżebrzu, za żołądkiem.

Nacisnęłam mocniej w miejscu, gdzie powinna być opuszka dwunastnicy. Trish odciągnęła moją rękę od brzucha.

—    Przestań — krzyknęłam i znów ścisnęłam żołądek, jakby mi przeciekał.

—    Chyba coś ją boli... — Brenda przysunęła się bliżej patrząc mi głęboko w oczy, jakbym była niemowlęciem w wózku.

—    Chce wywołać wymioty! — powiedziała Trish.

—    Wcale nic. Próbuję strawić kolację! — warknęłam.

Brenda ciągle się przysuwała.

—    Nic nic widzę przez te twoje pieprzone włosy! — krzyknęłam.

—    Słuchaj, lepiej zajmij się tą cholerną kąpielą — rzuciła Trish do Brendy.

161-